2001, LA en Fiji
Bula,dat hoor je hier de hele dag en betekent zoveel als hoi. Het valt niet mee. Het is hier hartsikke warm en we MOETEN even de zon uit anders houden we het niet vol. We zijn nu in Fiji, in ons resort en we vermaken ons opperbest. Na de drukte van Los Angeles een welkome afwisseling.
Het begin van de reis was niet echt goed (understatement). De treinreis was goed, zonder vertragingen, maar toen begon de ellende pas. We hadden al zo’n donkerbruin vermoeden toen we incheckten (“British Midland is niet verantwoordelijk voor eventuele schade door vertragingen”), maar je houdt er toch geen rekening mee. Hadden we beter wel kunnen doen. De schema tijd was 11:30 en die werd al verzet naar 12:50. Niks aan de hand, dan halen we onze vlucht in Londen nog wel. Die ging nl. om 14:30, dat halen we makkelijk. Het werd echter later en later en we mochten maar niet aan boord. Uiteindelijk mochten we om 13:30 aan boord en stegen we om ongeveer 14:00 op. Kunnen we nog halen, wel rennen maar dat kunnen we wel. Shit, een mededeling van de piloot: we mogen nog niet landen en moeten nog een half uur rondcirkelen. Dat betekende dus dat we onze aansluitende vlucht naar LA niet meer konden halen.
Als een speer naar de service balie van Air New Zealand en we hadden meer geluk dan de mensen voor ons die moesten wachten tot de vlucht van de volgende dag, wij mochten mee met United via Washington naar LA, vertrek om 16:30. Dat was nog te overzien. Naar W’ton een goede vlucht en de aansluiting naar LA zou ook op tijd vertrekken. Zou, want toen we in het vliegtuig zaten waren er weer problemen met het tanken. Al met al een vertraging van een half uur. Het was 1:00 lokale tijd toen we eindelijk in LA waren. Snel een taxi, kunnen we naar het hotel. Een rit van ongeveer een half uur maar die retard deed er anderhalf uur over. Hij kende geen weg in LA en dat voor een taxichauffeur. Het was drie uur voor we in het hotel waren en dat betekende dat we 29 uur onderweg waren geweest. Een slecht begin…Het hotel maakte veel goed, het was nl superleuk. Mexicaanse invloeden en alleen maar mexicaans personeel. De dagen in LA waren gevuld met Universal en Disney. Als je in California bent moet je het ook goed doen. Het waren leuke dagen met veel spanning en avontuur. Wat moet je verder zeggen van dagen in een pretpark?De reis naar Fiji was er ook een om niet te vergeten. Tijdens deze reis hadden we het idee dat weer in hetzelfde pretpark zaten als de dag ervoor. De eerste rit was er een in de Rock rods. Er was veel turbulentie en we werden van links naar rechts gewiebeld. Toen kwamen we in Space Mountain, van boven naar beneden en van links naar rechts gegooid met als klap op de vuurpijl een airbag van een paar seconden. Ons leven flitste aan ons voorbij….
Nu zijn we in Fiji en is het relaxen tot en met. Een kokosnoot direct uit de boom, vissen die wij alleen maar in een aquarium stoppen zwemmen hier gewoon rond. Great.
Nu weer terug de zon in, we moeten wel bruin zijn als we terug komen.
Bula, Andy en Suzy
2001, Nieuw Zeeland
Na de dagen in Fiji waarvan de laatste voor het grootste deel is verregend, op naar Auckland. We werden in alle vroegte opgehaald (5 uur ’s ochtends) om naar het vliegveld te gaan. Ons resort in Fiji deed ons een beetje denken aan Dirty Dancing, alles werd georganiseerd en iedereen deed mee. Nou ja, bijna iedereen. Diegenen die ons een beetje kennen weten dat wij niet meedoen aan bijv. een papieren-vliegtuigje-gooi-wedstrijd. Toch was het erg leuk en zijn we lekker bruin geworden.
De vlucht naar Auckland was kort en goed met een lekkere jankfilm. De man naast Suus hield in ieder geval zijn ogen niet droog (niet Andy). Auckland is een grote drukke stad zonder dat het beklemmend wordt. Behalve in het downtown gedeelte is er geen hoogbouw en de mensen zijn erg cool. We hadden een geweldig mooi hotel in Queenstreet, de Kalverstraat van Auckland. Voorzien van alle luxe. Na het inchecken onze stadsschoenen aangetrokken en op verkenning. Leuke winkels en een zaans eethuisje met broodjes kroket en nieuwe haring. Toevallig liepen we een groot park in waar we stuitten op allerlei chinese eettentjes. Daar bleek de komende 3 dagen een feest te zijn met verschillende chinese dansen, draken, zang en karaoke. Natuurlijk ’s avonds daar ook weer heen en het was mooi om te zien. Lekker gegeten en rond half elf terug naar ons hotel om te rusten. Een lange dag.
De volgende dag weer Auckland in en naar het Museum, doen we anders nooit maar het is vakantie he. Daar een Maori concert bijgewoond en Suus mocht meedoen. Ze deed het het beste van allemaal. Verder nog een beetje in de stad rondgehangen en gegeten bij een japans restaurant. Zondag: regen.
Vandaag naar Waitomo, naar de gloeiwormgrotten. Dat is een heel vreemd verschijnsel, alsof er allemaal kerstlampjes in een verder donkere grot hangen. Verder hebben we ook nog een Kiwi in levende lijve gezien. Natuurlijk niet zo’n harig ding bij de groenteboer maar het nationale symbool van NZ, een vogel. We hadden gepland om te overnachten in Waitomo maar het was nog erg vroeg daarom zijn we doorgereden naar Rotorua. Dat is het thermisch hart van NZ en er hangt constant een lucht van rotte eieren door de zwavel die uit de gaten in de aarde komt. Gelukkig stond de wind vrij goed en hadden we er niet zo veel last van.
Ingechecked in een hotel dichtbij het grootste thermische park en dat de volgende dag ook bezocht. Dat is erg bizar, waar je ook kijkt stoom, pruttelende modderpoelen en geysers. Helaas de grootste van allemaal, de Pohutu, niet zien spuiten. ’s mIddags hadden we geboekt voor een Maori concert en hangi. Dit is op traditionele wijze bereid eten op lavastenen onder de grond. Het was in een dorp een eindje rijden van de stad en erg indrukwekkend. Vooral een haka, krijgsdans, daar krijg je kippenvel van. Het eten was ook goed te knagen (lees: erg lekker) en al zingend werden we in de waka (bus) terug naar ons hotel gebracht. Nu, als we dit schrijven, zijn we in Taupo en hebben we een jetboat experience achter de rug. Met een noodgang over een rivier, bomen, rotsen en eenden ontwijkend en 360 graden spinnen. Adrenaline spurts!!! Kia ora en tot een volgend verslag!
2001, Nieuw Zeeland
Met het uitzicht op Franz Josef glacier zit ik hier ons derde verslagje te maken. Het is hier een geweldige omgeving. Bergachtig, gletsjers en toch nog ’tropische’ planten als grote varens en een soort van palmboom. De afstanden die je hier op het Zuidereiland moet overbruggen vallen mee alleen duurt het zo ontzettend lang. Het zijn bijna allemaal van die slingerwegen waardoor je over een afstand van 100 kilometer ongeveer anderhalf uur rijdt. Da’s wel een verschil met het Noordereiland.
Na Taupo (onze thrilling jetboat) zijn we naar Napier gereden. Een erg mooi stadje met art-deco (als we op vakantie zijn gaan we ook naar musea dus kijk niet zo raar). We hebben daar wat gebrowsed zoals ze dat hier noemen en ook nog op het stand gelegen. Het was nl. erg heet en de zee zag er heel aantrekkelijk uit. Het was ook erg lekker om even dat verfrissende duikje in het water te nemen. Na Napier gingen we op weg naar de hoofdstad van NZ, Wellington. Daar was het voor het eerst deze vakantie moeilijk om een kamer te vinden.Verschillende plaatsen hadden we gehad totdat we uiteindelijk maar besloten om die ene kamer op 4 hoog te nemen. Een eind sjouwen met de koffers, maar wat moet je anders? Toen de veerboot. De krant die we ’s ochtends hadden gekocht voorspelde weinig goeds, alle ferries tot en met dinsdag zaten vol, daarom was het ook zo druk in Wellington. Toch maar geprobeerd en, gelukkig, een plaatsje voor vrijdagmiddag 5 uur.
De dagen in Wellington, the windy city en niet voor niets, hebben we gevuld met shoppen en een bezoek aan een museum. Na een rustige overtocht kwamen we laat in Picton, te laat aan alle no vacancy bordjes te zien. Maar we hadden weer geluk, een sleazy hotel met een luidruchtig cafe eronder had nog plek. De lakens waren schoon, maar daar is alles mee gezegd.
Zoals gezegd zijn de afstanden wel te overzien, alleen de wegen zijn vaak slingerachtig. Dat hebben we gemerkt tijdens ons eerste ritje toen we de toeristische route namen. A narrow winding road, heel mooi maar Suus werd er letterlijk niet goed van (lang leve Primatour).
’s Avonds in Westport waar we (ECHT WAAR) ook weer de laatste bedden van het stadje hadden zagen we de mensen die tegelijkertijd met ons op Heathrow waren gestrand, it’s a small world.
Nu dus Franz Josef, wandelingen door de natuur en prachtige uitzichten. Tot zover had ik gemaakt in FJ, nu zijn we in Queenstown en vanmiddag ben ik (Andy) van een brug gesprongen. Een heuse bungy en het was geweldig!!!! 43 meter boven het water van een oude brug, de eerste bungy-site ter wereld. Wil je het water raken? wordt er vooraf gevraagd. Da’s goed maar alleen mijn handen. 44 meter later word je dan dus weer uit het water getrokken. Maar ondanks dat was het een geweldige belevenis. Om het te bewijzen hebben we foto- en videomateriaal en een certificate. Overigens vond Suus het enger dan ikzelf…Genoeg maar weer voor nu, morgen naar Milford Sound voor de natuur.
2001, Nieuw Zeeland en Singapore
Na de adrenaline boost van Queenstown is het tijd geworden voor een beetje rust in de tent, we zijn per slot van rekening ook geen 20 meer (nee echt niet). We zijn dan ook vanuit het activiteitencentrum Q’town verder naar het zuiden gereden naar Te Anua. Dit is een heel klein plaatsje wat voornamelijk bestaat omdat het dient als uitvalsbasis voor een tour naar Milford Sound. Dat is dus ook precies wat wij doen.
’s Ochtends vroeg de auto in en de twee uur over de scenic route naar Milford. Een mooie route en toen we onderweg stopten wisten we meteen wat al die boeken bedoelden met zandvliegjes, kleine stekende vliegjes die je aanvallen zo gauw je een stap buiten je beschermende auto zet. Insmeren dus en gelukkig helpt dat en blijven die krengen op afstand. Milford Sound is een fjord met rotsen die wel tot 1700 meter uit het water rijzen. Als je daar met je bootje tussendoor vaart is dat een erg indrukwekkend gezicht en dan voel je je heel erg klein.
Onze bedoeling was om na Te Anau naar Dudedin te gaan maar omdat op de dag dat we daar wilden overnachten (vrijdag) het Super 12 Rugby begon, een soort van Champions League voor Kiwi en Aussie rugby’ers, én the Highlanders uit Dudedin een thuiswedstrijd spelen was ook daar geen kamer meer te krijgen. We hebben toen dus maar een plaastje in de buurt gezocht om te overnachten.
Na Q’town krijgt onze vakantie overigens een zeer hoog Jacques Cousteau gehalte. Want na de natuur van Milford Sound zijn we op vrijdag nl. eerst naar een kolonie geeloog pinguins en daarna naar een albatros broedplaats geweest. Allebei was het enig om te zien. De pinguins konden we tot zo’n 5 meter benaderen in een soort van loopgraaf en de albatrossen scheerden over onze hoofden. Moet je voorstellen, een vogel met een spanwijdte tot wel 3 meter en die scheert over je hoofd…
Toen kwam voor ons de tijd dat we langzaam aan het afscheid van NZ moesten gaan denken. Christchurch was onze laatste halte en maandag moesten we in het vliegtuig zitten. Na de zaterdag in C’church rondgelopen te hebben besloten we om zondag nog een keer een stukje te gaan rijden. Naar Kaikoura om precies te zijn, een plaatsje zo’n 2,5 uur rijden verderop, waar je een whale-watch tour kon doen. Zo op de valreep nog even een hoogtepuntje van je vakantie meepikken, want dat was het, twee walvissen van redelijk dichtbij kunnen zien en een hele school (?) dolfijnen om je boot hebben zwemmen. Het leven kan zo mooi zijn.
Zoals gezegd de volgende dag moesten we de auto in gaan leveren want de laatste stop op onze reis zat eraan te komen.En hier zijn we dan in Singapore, anders dan we het ons voorgesteld hadden want wij hadden het schoner en geordender verwacht. En wat doe je natuurlijk wanneer je in Sinapore bent? Juist, shoppen. Da’s precies wat we de eerste twee dagen gedaan hebben. In Chinatown, Little India en uiteraard Orchard road. De ene na de andere shopping mall en ze zijn allemaal even groot. Je kunt hier trouwens wel heerlijk eten. Gewoon, kraampjes aan de straat met overheerlijke gerechten voor een paar dollar, we zijn per slot van rekening Nederlanders.
Na de relatieve rust van NZ is dit toch wel even iets anders. Maar ook hier komt het Cousteau gevoel weer naar boven en de laatste dag gaan we naar de Singapore Zoo. Een hele mooie dierentuin waar je van alles soms letterlijk tegen het lijf loopt: apen, slangen, leguanen en als je niet uitkijkt olifanten. Suus heeft een ritje op een olifant gemaakt en we zijn met een aap op de foto gegaan (zie straks de fotopagina).Nu staan we op het punt naar huis te gaan, een vlucht van 12 uur voor de boeg en dan…nee, nog niet aan denken. Voor de laatste keer de groeten vanaf de andere kant van de globe en tot gauw.
Andy en Suzy