Vakanties Andy en Suzy

2012, Costa Rica
Hola chicos y chicas!De eerste verhalen uit Costa Rica, geschreven aan de rand van het zwembad midden in een mooie tropische tuin. Camera’s gereed naast ons om de felgekleurde vogeltjes op de gevoelige plaat vast te leggen maar nadat ze ons ’s ochtends steevast om 5 uur wakker zingen met z’n allen, hebben ze nu besloten om een siësta te houden.Het is tot nu toe erg mooi allemaal. We zijn bijna een week hier en hebben al veel gezien. We zijn nu in Puerto Viejo, wat ligt in het Caraïbische deel in het zuiden van Costa Rica. Bob Marley, rastafari, hasjies en veel, heel veel overjarige hippies. Alles is laid back, de mensen, de muziek en wij ook. Noodgedwongen want het is erg warm maar daar maken we jullie niet jaloers mee lazen we net op nu.nl. We komen net uit een klein plaatsje hier dichtbij waar we naar het strand zijn geweest. Zo’n typisch strand met palmbomen, vissersboten en locals die de zaterdag besteden om met de familie aan het strand te gaan barbecueen. We hebben als we het hotel uitlopen ook een mooi stukkie strand maar daar zijn het de surfhelden die de dienst uitmaken, niet echt geschikt om te zwemmen wél leuk om te kijken. Daarom maar een eindje rijden. We moesten toch die kant op omdat we vanochtend naar een dierenopvang zijn geweest. Gewonde, verweesde dieren worden daar opgevangen en zo gauw ze genoeg hersteld zijn om terug te gaan in de natuur, worden ze in een park uitgezet. Er waren 2- en 3-tenige luiaards, verschillende vogels en apen. Die laatste waren brulapen en daar mocht je bij in de kooi. Voor je het weet heb je dus zo’n aap om je nek hangen! Maar vooral de luiaards zijn erg grappig. Wij hadden het idee dat die dieren slechts 1 minuut per dag bewegen (hoe komen ze anders aan hun naam?) en de rest van de tijd ondersteboven aan een tak hangen maar deze waren erg actief. Op zijn elvendertigst, dat dan weer wel maar er zat tenminste beweging in.Dit was trouwens niet voor het eerst dat we veel dieren hebben gezien. Voor Puerto Viejo waren we in Tortuguero, een Nationaal Park ook aan deze kustlijn maar dan in het noorden van het land. Daar was het iets minder laid back. Het begon al met de pick-up tijd. Om kwart voor zes (yeeeeah vakantie!) moesten we bij een lokale variant op KFC zijn. Omdat het nog een eindje kachelen was vanuit onze accommodatie stonden we om half vijf naast het mandje. In het pikkedonker begonnen we aan deze taxirit. Onvoorstelbaar hoe druk het al was op straat. Heel veel mensen die op dat tijdstip onderweg zijn naar hun werk.Toen het busje ons eenmaal had opgepikt, bleek dat wij de eersten waren en dat we nog heel San Jose door moesten om 14 anderen op te halen. Dat volle busje was slechts een kleine voorbode voor wat komen zou. Toen eenmaal iedereen aan boord was zetten we koers richting de kust. Door velden met bananenbomen; zo ver je kon kijken bananen, bananen en nog eens bananen.Na eerst een paar uur in de auto was de laatste anderhalf uur in een boot door de kanalen. Toen we uiteindelijk in de lodge waren aangekomen bestond de derrière gevoelsmatig uit tropisch hardhout.Bij de eerste aanblik van de lodge keken we elkaar bedenkelijk aan… Het was een prachtig gelegen complex maar het eerste wat in het oog sprong was de enorme vreetschuur. Daar mochten we ook nog eens direct gebruik van maken voor de lunch, zo lang had de reis ernaartoe inderdaad geduurd. Als de eerste de beste Russische toeristen konden we achteraan sluiten bij Amerikaanse fossielen (wij trokken de gemiddelde leeftijd naar beneden!) voor een bord eten, wat overigens wel goed binnen te houden was. Gelukkig maar.Het verdere verblijf daar was super. Tijdens de eerste middag/avondwandeling zagen we na een kwartiertje turen op en onder bladeren de roodoog boomkikker. Het beloofde erg veel voor de volgende dag.Dat was wederom voor dag en dauw op want om kwart over zes gingen we met de boot het NP in. Gelukkig waren de billen nog wat gewend van de vorige dag want het werd weer een uurtje of twee zitten. Door de kanalen in een kleine, open boot en met z’n allen zoeken naar wildlife. Tijdens de eerste tour hebben we brulapen, luiaards, toekans en verschillende soorten hagedissen, leguanen en vooral veel vogels gezien. De ene nog mooier dan de andere qua kleuren of geluid. Vaak is het wel zo, hoe mooier het geluid hoe lelijker de vogel.Rond negenen terug naar de lodge voor het ontbijt en gelukkig was de grote meute toen al weg. Niet dat je dan rustig eet maar het scheelt toch. Om tien uur de volgende tocht door de kanalen van het park en deze keer hebben we naast de eerder genoemde dieren kapucijnapen, schildpadden en een grote spin in de boot gezien. De spin was in de boot gesprongen toen we met z’n allen naar de aapjes zaten te kijken. We lagen in een kleine zijtak van de rivier en de kapucijnaapjes moesten over ons heen dus de blik was vooral naar boven gericht. Die spin zag zijn kans schoon en klom aan boord, tot groot ongenoegen van een aantal dames en heren aan boord.Ook tijdens het aapjeskijken dachten de muggen uit de omgeving: Si fiesta! Dus degenen die onze verhalen al wat langer volgen weten dat Suus inmiddels de tel alweer kwijt is. Maar ondanks het ongemak waren de twee tochten door het park geweldig mooi.En dan zijn we aanbeland bij het dieptepunt van de vakantie tot dusverre. In onze eerste accommodatie zat een Nederlands stel met 2 kleine kinderen die op dezelfde avond waren aangekomen als wij. We lagen daar nietsvermoedend aan het zwembad te acclimatiseren toen eerst het kleine jochie en niet veel later de mama een praatje kwam maken. De bekende dingen, sinds wanneer ben je hier, hoe lang, waarheen. Goh en jullie met twee kleine kinderen, knap hoor. Afijn, dat geleuter kent iedereen wel.Vervolgens vraagt ze, heel beleefd, of wij geen kinderen hebben. Nee, wij zijn met z’n tweeën. Oh ja, vervolgt ze allervriendelijkst, maar het zou ook nog kunnen dat de kinderen al zo oud zijn dat ze niet meer meegaan. PUNT. Ik geloof dat we allebei, ik in ieder geval wel, het gevoel hadden dat er een bak ijskoud water over ons heen werd gedonderd. Technisch gezien was het mogelijk, had ze gelijk kunnen hebben maar toch voelde het als een belediging. Genoeg daarover.Morgen gaan we de kust achter ons laten. We gaan dan naar het binnenland. Hoe het daar is lezen jullie ongetwijfeld in het volgende verslag.Dit was het voor nu, hasta luego!

Andy en Suzy

2012, Costa Rica
Hola!Tweederde van de vakantie zit er alweer bijna op. We zitten nu aan de Pacific kust, aan de zuidwest kant van het land. Het Corcovado National Park ligt hier een paar kilometer varen vandaan. Dat is ook de reden van ons bezoek aan deze regio. We zijn in een ecolodge, bestaande uit een aantal tenten en koude douches. Verder is het vooral eco in naam hebben we het idee. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk voor de gasten; gisteren Axel en Jan en wij en vandaag 2 Amerikanen en wij. Niet erg druk dus hier. Maar dat schijnt volgende week te veranderen als het land overspoelt gaat worden met vakantiegangers tijdens Semana Santa. We gaan het meemaken.Tijdens ons eerste verslag zaten we nog aan de andere kant van het land dus in de tussentijd zijn we het land doorgestoken. Vanuit Puerto Viejo zijn we toen het binnenland in gereden. Onze eerste stop was Turrialba. We sliepen daar in een prachtig landhuis met een enorme oprijlaan en geweldig zicht op de omringende bergen. De dag dat we daar aankwamen hebben we niet veel meer gedaan dan aan het zwembad rieleksen; het was tenslotte zondag, dan mag je niet veel doen. De volgende dag zijn we met de auto naar de Irázu vulkaan gereden. Een heel mooie route die eerst voor een groot deel door de vallei liep om daarna via een steile weg de berg op te gaan. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd. Op een gegeven moment waren het niet eens dubbele cijfers meer.Eenmaal boven aangekomen, de thermokleding aan en op weg naar de krater. In die krater ligt een knalgroen meer verscholen. Gelukkig waren we net op tijd bij de krater en hebben we het meer nog kunnen zien voordat de wolken het zicht ontnamen. Nadat we nog even bij de krater hadden rondgewandeld, tóch nog even naar het hoogste punt. Op een heldere dag kun je vanaf hier zowel de Caraïbische als de Pacific kust zien. Maar ja, die wolken he?Na onze wolkentocht weer aan de afdaling begonnen en naar Cartago gereden. Een stadje aan de voet van de berg en vooral bekend om haar basiliek. Niet zoals wij gewend zijn met allemaal beelden aan de buitenkant met veel pracht en praal. Deze was grijs met wit en zonder allerlei versierselen. Na het bezichtigen van de kerk, even een pizzaatje bij de PizzaHut gescoord en weer terug naar ons landhuis. Dachten we qua temperatuur het dieptepunt bereikt te hebben, moesten we nog naar San Gerardo de Dota. Dit is een plaatsje, alhoewel nu doen we het het wel erg veel eer aan door het plaatsje te noemen, wat bijna op de top van Cerro de la Muerte ligt. Bij aankomst kregen we uitleg over de werking van de kachel, werd aangewezen waar de extra dekens lagen dus we waren op het ergste voorbereid. De reden van ons bezoek aan dit niet tropische deel van CR was de quetzal. De heilige vogel van de Maya en met recht: een supermooie vogel in fel groen, met rood en een opvallende pluimstaart. Ze komen op meer plekken voor maar hier zitten ze op vrij goed toegankelijke plaatsen te broeden. We hebben een middagwandeling met een gids gemaakt en direct na de eerste meters zagen we een vrouwtje zitten. Mission accomplished zou je zeggen maar ja dan ken je ons niet… Ondanks de regen die opeens naar beneden kwam plenzen hebben we een tocht naar de watervallen gemaakt. Erg mooi en onderweg nog heel veel meer prachtige vogels gezien. Eenmaal terug bij het beginpunt stond er een aantal Japanners met megatoeters op hun camera (ook wel supertelelenzen genaamd) naar de bomen te loeren. De quetzal was er weer blijkbaar. En ja hoor, dichtbij ons besloot ze op een tak te gaan zitten, dus wij met onze normale telelens konden een mooie foto maken en de Japanners kwamen buiten adem aangerend om ook nog een plaatje te schieten. Pech, vogel weg!We hebben er nog even gezeten om te kijken of het mannetje ook nog naar het nest kwam maar jammer, die was waarschijnlijk verder het bos in gevlogen om eten te zoeken voor zijn kroost en na een klein half uurtje wachten, zijn we naar ons warme huisje teruggegaan. Dat huisje was overigens prachtig gelegen. Tegen een bergwand aan gebouwd en één muur bestond volledig uit glas. Je keek dus zo vanuit je huis-, bad- en jacuzzikamer de wildernis in. Super!De volgende dag stond er weer een stukje rijden op het programma. We zaten dus alweer om 7 uur aan de desayuno want we moesten om 11 uur in het plaatsje Sierpe zijn voor de boottocht naar Bahia Drake, de plek waar we nu zijn. We zitten te wachten op het eten en de eigenaar is jarig. Er komt dus zojuist een smurfenblauwe taart aan met van die vette nepslagroom. Er zijn ook nog niet erg veel gasten dus misschien krijgen wij ook wel een stukkie.Onze dagen hier waren bestemd om het Corcovado NP te bezoeken. Gisteren stonden we om 5 uur naast onze tent om in alle vroegte de boot te kunnen nemen naar het park. Het was een uurtje varen naar het punt van waaruit wij het park in zouden gaan. Een erg mooi park wat helemaal geïsoleerd ligt en waar je heel veel wildlife aan kan treffen, als je geluk hebt. Wij hadden redelijk veel geluk met 5 luiaarden, spidermonkeys (geen idee wat het in het Nederlands is), doodshoofdaapjes, peckari’s, tapir en veel, heel veel verschillende vogels. De gids heeft ze allemaal benoemd maar dat gaat zo snel, da’s lastig om op te slaan.De volgende dag was ingeruimd voor een snorkeltocht. Weer in alle vroegte op een bootje, dit keer naar een eiland een uurtje varen uit de kust. Helaas was het water erg troebel door de ontzettend ruige zee en hebben we alleen wat felgekleurde vissen en zeesterren kunnen onderscheiden. Wel kwam er ook nog een enorme school, zo een die je kent van de BBC docu’s, Jackfish (Sjaakvissen?) voorbij. Een enorme bal vissen die beweegt als één organisme. Suus hield tijdens het snorkelen de wacht op de boot en maakte de foto´s van mij in het water met zo´n leuke duikbril op m´n hoofd, charmant. Na de snorkelexpedities gingen we nog op zoek naar dolfijnen. Natuurlijk vonden we ze, een erg speels stelletje die het leuk vonden dat onze boot rondjes ging varen zodat zij in de gemaakte golven hun springkunsten konden vertonen. Wat zijn dat toch geweldige dieren…Na de dolfijnen nog een lunch op een mooi tropisch strand: kokospalmen aan de rand, wit erg heet zand en megagolven die op de rotsen een eindje uit de kust braken. Sometimes life’s a beach!We zijn inmiddels in onze volgende accommodatie en de afloop van het verjaarspartijtje is bekend. Na het massaal samen met de gasten zingen van ¡cumpleaños feliz! (op de melodie van happy birthday, hoe moeilijk kan het zijn?) werden de kaarsjes uitgeblazen en de taart aangesneden. Ook wij mochten delen in de feestvreugde en kregen een stuk. De cake was lekker maar de frosting was zoet! Gesmolten marshmallow met extra toegevoegde suiker. Lekker!!! Door de kleurstoffen die er in zaten hebben we ’s nachts bijna geen oog dichtgedaan.Vanochtend in alle vroegte met de boot terug naar Sierpe waar de auto weer op ons stond te wachten. Na wat over en weer gehannes over het betalen van de overtocht, volgens ons was het inclusief en volgens de bootmeneer niet, konden we aan een uurtje rijden beginnen. De gezonde Nederlandse overredingskracht heeft het overigens gewonnen.We zijn nu in ons volgend hotel. Heerlijke bungalows op palen, zicht op zee en een schitterend zwembadje erbij. Eco is goed, luxe is (ook) lekker.En dan nog even nieuws van het medisch front. Het gaat redelijk goed met de pols van Suus. Er zijn dingen die gewoon nog niet soepel gaan en dan doen we het óf rustig aan óf Suus haakt even af, zoals op de boot bij het snorkelen. Maar over het algemeen gaat het dus goed.Hasta la proxima y saludos!

Andy y Suzy

2012, Costa Rica
Hola!Het derde en laatste verslag alweer. Altijd een vervelend moment omdat dan de vakantie vaak op zijn eind loopt. Het is alweer een tijd geleden dat we vier weken op vakantie zijn geweest.De eerste stop na Corcovado van waaruit het vorige verhaaltje is gepost, was een waar paradijsje. We schreven al dat we de luxe lekker vonden, Suus was er ook helemaal op haar plek omdat het tevens de eerste accommodatie was waar zelf gekookt kon worden. Wij dus naar de supermercado zonder boodschappenbriefje en maar kijken wat er gefabriceerd zou kunnen worden op twee elektrische pitjes.Het werd nacho’s met een heerlijke guacamole en taco’s met een chorizoworstjesgehaktvulling (da’s veel punten bij wordfeud). Lekkere Argentijnse wijn erbij en als voorafje een aan de weg gekochte mango die mierzoet was. De tweede dag hadden we ook nog eens een ceviche para llevar weten te scoren dus toen was het feestmaal helemaal compleet.Tijdens het eten van het voorafje op de eerste avond zagen we opeens een toekan in de boom bij ons huisje zitten. Dus wij als volleerde paperazzi’s zo dichtbij als mogelijk proberen te komen. Na het schieten van een aantal foto’s zitten genieten van deze prachtige vogel. We hebben al heel wat nationale parken afgestruind zonder deze te zien en nu zit ie gewoon bij ons huisje. Het bleek trouwens een toekanhangplek te zijn daar want toen we de laatste dag aan ons ontbijt zaten zagen we er een stuk of vijf in de bomen rondom de villa’s zitten.Op de tweede dag dat we daar waren zijn we in de ochtend naar het strand gegaan. Niet locals als we zijn, zoeken we een plekje in de schaduw van de bomen maar kijken dus wel of er geen kokosnoten boven ons hangen. Die kunnen namelijk zonder waarschuwing naar beneden donderen lees je overal. De locals trekken zich er niks van aan, zoals een gezinnetje met twee kids en oma. Gaan pal onder een kokospalm zitten. Komt daar dus opeens zo’n grote tak naar beneden zeilen, op een haar na op oma en de jongste. Wíj schrikken ons een strooien hoedje, zíj kijken even op en gaan verder met zonnecrème insmeren. Ze gingen uiteindelijk wel een stukje verderop zitten, nu onder een palm met een aantal rijpe kokosnoten. Inderdaad een stuk minder gevaarlijk.’s Middags bij het zwembad lagen we lekker te relaxen toen de eigenaar ons kwam roepen, er zat een luiaard in een boom naast de receptie/bar. En ja hoor, een schattig drietenig exemplaar dat in de boom aan het klimmen is. Lekker langzaam het beste plekje uitzoeken. En ondertussen maar poseren voor de camera. Zoals gezegd, het was een paradijsje.Vervolgens hadden we een rijdag voor de boeg. We gingen van het noord- naar het zuidwesten, een kleine vijf uur rijden. Het was met 36 graden erg warm maar gelukkig was het bewolkt waardoor het in de auto nog te harden was. Het laatste deel ging over een stoffige, onverharde weg. Dat was ook de indruk die we van het gebied kregen, droog en stoffig. Dus maar even uitblazen bij het zwembad. Helaas gooiden kleine vliegjes/zandvlooien roet in het eten door gemeen te bijten/prikken waardoor je meer om je heen zat te meppen dan dat je lekker kon liggen dutten.De volgende dag was ingeruimd om het park Rincon de la Vieja te verkennen. Het is een park wat in het teken staat van thermische activiteit. De grote wandeling naar de krater was gesloten wegens teveel onderaards gerommel maar de rest was open. Omdat Suus het niet aandurfde om de lange wandeling te maken naar de waterval (achteraf bezien maar goed ook) ging ik alleen op pad. Het was een mooie maar wel zware wandeling. Een gedeelte door de bossen en een deel door het open terrein, vooral dat laatste was zwaar. De temperatuur lag namelijk weer rond de 36 graden en da’s best heet. Na anderhalf uur ploeteren door de hitte en klimmen over hele grote keien was de beloning daar: een prachtige waterval met een klein meertje wat azuurblauw kleurde door resten van het een of ander in het water. Maar ja, je moest ook weer terug; dus weer anderhalf uur door de hitte. Nu werd de trip opgeleukt door apen die druk aan het doen waren hoog in de bomen. Onderweg ook de pet maar een keer in een koud riviertje gedompeld, dat zorgde nog voor enige verkoeling.Eenmaal terug bij het beginpunt stond Suus te wachten. Die had in de tussentijd een keur aan vogels, vlinders, lizzards en zandvlooien voorbij zien komen. Restte nog een wandeling aan de andere kant van het park.Deze leidde langs een zwavelmeer en kokende modderpoelen. Hier konden we gelukkig wel samen van genieten. Toen we bijna terug waren bij de start stond er een aantal Duitsers druk te doen en naar de boomtoppen te wijzen. Zullen wel weer apen zijn was de eerste gedachte. “Ameisen….” had Suus gehoord maar ik dacht het beter te weten. Ja hoor die zitten in de boomtoppen. Toch maar even gaan kijken want de menigte werd steeds groter. Verrek! Zat er toch een miereneter boven in die boom! Die hadden we nog niet gezien. Een zwart-witte met zo’n lange snuit en flinke klauwen. Die laatste gebruikt ie om de schors van de boom te krabben om dan met de eerste de mieren op te zuigen. Erg behendig ook op grote hoogte. Na de miereneter zat er ook nog een enorme leguaan aan de andere kant van het water dus wij konden moe maar voldaan terug naar het zwembad.De volgende rit was volgens de beschrijving de mooiste die we gingen maken in Costa Rica. Dat is namelijk het enige nadeel van het land, er is veel te zien maar dat is meestal in en rond de nationale parken. Onderweg valt er meestal niet veel te genieten. Maar zoals gezegd, deze keer was dat anders. We gingen helemaal rondom een groot meer naar de voet van de vulkaan Arenal waar we prachtige uitzichten zouden gaan krijgen over het meer en de omliggende bergen. In het begin was dat ook zeker zo. Totdat de wolken de overhand kregen, het steeds verder dicht trok en het zelfs begon te regenen. Dat hadden we niet besteld!Onze kamer hier heeft zicht op de vulkaan maar het heeft dik een dag geduurd voordat we de vulkaan ook werkelijk te zien kregen. Tot die tijd zat ie gevangen in een dik pak wolken.Omdat het regende besloten we maar een park met over de twintig warmwaterbaden te gaan. In een eerder verslag hebben we iets gemeld over Semana Santa. Tót gisteren hadden we er nog niet veel van gemerkt. Inderdaad, de combinatie: drukte in verband met een week vakantie en warmwaterbaden. Daar lagen we dus, tussen de vele Ticofamilies te badderen. Maar ja, er was genoeg water dus als het ergens te druk werd, gingen we gewoon naar een volgend bad.De tweede dag Arenal begon net zo bewolkt als de eerste dag. Omdat we allebei geen zin hadden om in de miezerregen het park te bezoeken, om vervolgens door de dichte bewolking toch niets te zien, hebben we eerst het dichtbij gelegen stadje La Fortuna bezocht. In de supermercado een souvenir, een flesje Salsa Inglesa, gekocht en toen nog wat door de straten gestruind voor andere souvenirs. Helaas gaan we niemand verblijden met een T-shirt, een houten kikker, toekan of leguaan of een houten eigenlijk vanalles. We vonden het allemaal té mooi. Daarna hebben we ons aan de rand van het zwembad geïnstalleerd en de rest van de dag zijn we niet meer van die plek gekomen. Oké, een keer het water in of naar de bar voor een natje of een doogje maar dat was het dan wel. En plotseling waren de wolken bij de vulkaan dus verdwenen…De onvermijdelijke dag was dan aangebroken. We zouden teruggaan richting de hoofdstad San José om in een hotel dichtbij het vliegveld onze laatste nacht door te brengen. Wederom een mooie route die door veel kleine plaatsjes ging. Overal versieringen voor de komende feestdagen en in een paar plaatsen pikten we nog net een staartje van de processie op. Het was namelijk Viernes Santo en dat was te merken. Zelfs de supermercados hielden vandaag de deuren gesloten. We zouden door hét handwerkplaatsje van Costa Rica, Sarchí, komen. Normaal gesproken breek je daar je nek over de houtsnijwerken en meubels maar vandaag niet. Slechts twee grote winkels hadden het commerciële lef om op deze dag open te zijn. De rest liep mee met kaarsen, beelden en paarse gewaden in de optocht.Nu zijn we dus in de buurt van het vliegveld, nog een nachtje in CR en dan terug naar het inmiddels weer koude kikkerlandje lazen we op nu.nl. De laatste ochtend willen we nog besteden om naar een vulkaan te gaan. Poás is het doel voor morgenochtend, ligt hier een kleine 3 kwartier rijden vandaan en dat zou net passen in het schema. Moeten we nog één keer de warme kleding uit de koffer halen want het schijnt koud te zijn daar boven. Dat weten we te vertellen als we thuis zijn. Voor nu, bedankt voor de aandacht en tot gauw!

Hasta luego,
Andy y Suzy