2005, Canada
Hallo vrienden, familie, kennissen, Organezen, Peekinezen en Fitlanders!!! En natuurlijk ook de andere geïnteresseerden, hier is ons eerste verslag. Het in per slot van rekening weer vrijdag dus de hoogste tijd. We hebben de eerste week Canada er alweer bijna opzitten en vermaken ons uitstekend. Het weer is tot nu toe goed, de mensen erg aardig en het land schitterend.
Maar laten we beginnen bij het begin, zaterdag. Of liever nog, de vrijdag. Na de diploma-uitreiking zijn we nog even naar de Korenmarkt in Arnhem gegaan, niet te lang want de volgende dag zou de taxi om een uurtje of half 9 klaar staan. En voor diegenen die de taxi kennen, die weten dat ie er dan ook is! Met een niet al te grote kater konden we dus onze reis beginnen. Om kwart voor 12 zouden we van A’dam naar Londen vliegen en daarna rechtstreeks door naar Vancouver. Alles was mooi op tijd en we waren dan ook ’s middags rond een uur of 4 lokale tijd in Vancouver.
Meteen de stad een beetje verkend maar het weinige slapen en de dzjetlek eisten toch hun tol. Om een uurtje of 8 waren we dan ook volledig uitgeteld en zijn we maar gaan slapen.Zondag was een prachtige dag, een graadje of 24 en een heerlijk zonnetje. We hebben die dag lekker door het centrum geslenterd, gewinkeld op Robson street. Daar hebben we een afgeprijsde Esprit tas van 15 dollar (8 euro) gekocht. Daar was zeker een Summe overheen gegaan (Peekinees). Ik snap het niet maar het zal wel.
’s Middags zijn we naar Stanley Park gegaan. Dat laatste is een gigantisch park middenin Vancouver waar je zelfs in zou kunnen verdwalen. We hebben er heerlijk in het gras gelegen, een cricketmatch bekeken en natuurlijk gewandeld. Ook de eerste close encounters met het lokale wildlife hebben we daar gehad: de eekhoorns.
’s Avonds zouden we gaan eten in Chinatown. Eerst naar een avondmarkt en daarna eten. Inderdaad zouden, we zijn niet zo ver gekomen. Na een kwartiertje lopen kregen we het idee dat we de enigen waren die ’s avonds een dak boven hun hoofd zouden hebben en toen zijn we toch maar omgedraaid. Toen we later de Lonely Planet lazen, bleek ons idee ook wel te kloppen. Het was het slechtste deel van VC met drugs, homeless en hookers. Niets voor ons dus… Zijn we maar in Gastown gaan eten trouwens.
De volgende dag was het weer stukken minder, regen en kouder. Wat doe je dan? De binnenactiviteiten opzoeken. We zijn dus begonnen in een mall, daarna toch weer naar Chinatown voor een Chinese tuin (da’s natuurlijk wel buiten) en toen naar Stanley Park voor the Aquarium. Dat was erg mooi met dolfijnen, otters, zeeleeuwen en Beluga whales. Vooral de otters (een paartje dat hand in hand/poot in poot/flipper in flipper (?) lag te dobberen en natuurlijk de Belugas. Van die grote, vette, witte beesten met een veel te klein hoofd. Schitterend!
De dag erna konden we onze auto ophalen, we hebben een echte ouwe lullen bak gekregen: een champagnekleurige Toyota Corolla. Ondanks dat ik volgend jaar dus geen ouwelullendag krijg, heb ik nu wel dat idee!
Omdat we nu een auto hadden konden we natuurlijk verder dan alleen het centrum van Vancouver. We zijn, op weg naar de volgende stop, naar een park aan de rand van de stad gereden waar een suspension bridge over een canyon was. Helemaal niet eng want het ding zat erg goed vast, dat hebben we wel eens anders gehad. De volgende accommodatie was in een provincial park waar woensdag een wandeling hebben gemaakt om een groot meer. Ook hier weer grondeekhoorns, niet te verwarren met de eekhoorns uit Vancouver.
Woensdag zijn we doorgereden naar Penticton, een plaats in een vallei waar in de zomer meer zonuren zijn dan in Honolulu. En dat was die dag ook. Dus bij aankomst in onze B&B, de korten broeken en tees aan en naar een farmersmarket in een plaatsje dichbij. Erg gezellig, allemaal local produce aan de rand van het meer en een heleboel hippies. Alles was organic, van de koekjes tot de kersen/abrikozen/perziken aan toe. Zelfs de dames die het verkochten zagen er organic uit (m.a.w. van het merk Gilette hadden ze nog nooit gehoord).
Onze B&B was erg mooi. Een groot wit huis met allemaal aparte kamers bovenop een heuvel met een uitzicht op Skaha Lake, door ons Shakalaka gedoopt. Ook het ontbijt was een klein feestje met vers fruit, verse muffins etc. We zijn dus weer verwend!Toen hadden we een ‘rijdagje’ voor de boeg. Naar Glacier Park waar het twee keer per week regent. De eerste keer 3 dagen en dan 4 dagen. Wij kwamen trouwens op een spaarzaam droog moment aan!!! Vandaag regende het dus wel dus in plaats van wandelen hebben we stad en land afgezocht naar een internet cafe. We zitten nu bij een lokale PC boer ons verslagje te tikken.
Morgen ontsnappen we de regen weer (hopelijk) en gaan naar Calgary naar de Stampede. Dat schijnt echt een mega-event te zijn want iedereen die je erover spreekt zegt zoiets als awesome of great. We moeten nog wel een hoed en boots kopen maar dat schijnt niet zo’n probleem te zijn in Country city.
Tot de volgende keer,
Andy en Suzy
2005, Canada
Howdy all ya cowboys and -girls!!
Helemaal in de westernmood zoals je kunt zien maar dat moet ook wel na een dikke week in cowboycountry. Het is hier absoluut fantastisch. Van de uitgestrekte vlaktes tot de Alberta Rockies, het is allemaal even mooi. Maar nu weer even een weekje terug in de tijd, toen we naar de regen zaten te kijken…We zijn nadat we het verslag hadden gemaakt, een rit in de bergen gaan maken. Prachtig uitzicht volgens de brochures. Maar zoals gezegd, het regende. Dat betekende dat we a) niks van het uitzicht hebben gezien en b) dat het bovenop die berg maar 8 (acht!)graden was. We hebben er toch nog even rondgewandeld want je gaat natuurlijk niet voor niks een half uur tegen een berg op rijden.
De volgende dag was het zaterdag en dat betekende voor ons de Stampede. Da’s dus het cowboyfestival van Calgary of zoals ze het zelf noemen, the greatest outdoorshow on earth. En dat is het. Het is niet te geloven hoe groots het is en wat je er allemaal ziet en kunt doen. Alleen daar zou ik al een verslag over kunnen schrijven, doe ik niet want we hebben nog veel meer meegemaakt maar ik haal even de highlights eruit.
Waar we de auto konden parkeren was zo’n 20 minuten lopen en dat was het dichtsbijzijnde. Eenmaal aangekomen was het een zee van hoeden en boots. Er was (en nu ga ik er helemaal kriskras doorheen) een indianendorp waar traditionele dansen werden opgevoerd, een complete kermis, eettentjes waar de mensen in rijen voor stonden opgesteld, live muziek, koemelkwedstrijden enz. enz.We hebben volop genoten van de calfcutting. Da’s een samenspel tussen ruiter en paard waarbij een kalf in de arena wordt gelaten wat dus door de ruiter eerst aan een kant gehouden moet worden en dan moet worden opgedreven (en elke keer wordt het kalf dus de weg afgesneden, vandaar het cutting). Als je ziet met wat voor snelheid en vooral behendigheid van het paard dat gaat, super.
Het volgende hoogtepunt waren de chuckwagonraces, of in gewoon Nederlands: huifkarrenrace. Per heat 4 karren met een ‘bestuurder’, elk 4 paarden en elk 4 bijrijders op een paard. Bij het geluid van de hoorn moeten de bijrijders een vat achterin de kar gooien, de wagen kan starten en dan gaat het met een noodgang over een baan van zo’n kilometer lang. De eerste keer dat je het ziet, doet het wat vreemd aan maar doordat het publiek helemaal uit z’n kokosnoot gaat doe je daar aan mee en ga je compleet op in zo’n race. De 4 bijrijders moeten in de buurt van hun wagen blijven willen ze geen strafseconden krijgen. Het leest misschien wat suf maar als je het ziet, ga je helemaal mee.
Daarna zou er ook nog een Grandstandshow zijn. Wat verwacht je bij zo’n evenement? Precies: Dolly Partons/Willie Nelsons. Niets van dat alles. Het was een gigashow met muziek, dans, acrobatiek en veel, heel veel vuurwerk. Letterlijk en figuurlijk dat laatste. Het was in een woord superfantastisch. Het thema was 100 jaar Alberta en dat kwam elke keer terug. Ook mooi was dat tijdens het volkslied (uit volle borst, het zijn af en toe net Amerikanen) een heli van de luchtmacht met een gigantische Canadese vlag eronder over kwam vliegen en twee rondjes boven het park maakte. Het is heel moeilijk te beschrijven maar het was een geweldig prachtige avond, ik hoop dat dat een beetje over komt.
Zondag was ingeruimd voor de dino’s en fossielen. Niet dat we naar een lokaal bejaardenhuis zijn geweest of iets dergelijks maar Alberta is de plaats waar ontzettend veel overblijfselen uit vroeger tijden worden gevonden. We hebben dus skeletten van T-Rexen en andere rare beesten gezien. Ook hoodoos hebben we gezien, dat zijn rotsformaties die door erosie lijken op paddestoelen. Erg raar maar wel mooi om te zien.
Dat waren onze Calgary days, maandag was voor South Alberta. We hebben eerst nog wat in een mall gestruind voordat we naar een buffalojump gingen. Dat is een plek waar vroeger de indianen de bizons naartoe dreven om ze te pletter te laten vallen. Een makkelijke manier van jagen denk je op het eerste gezicht maar dat valt tegen. Er werd uitgelegd dat er allerlei maatregelen genomen moesten worden en dat maar een keer in de paar jaar dezelfde klif gebruikt kon worden. Had te maken met de wind, een kudde en weetikwatnogmeer. Interessant om te zien.
Die dag zouden we op een echte ranch overnachten. Na een half uur over een gravelweg en weer een kwartier terug omdat we de ranch gemist hadden kwamen we aan bij de Brown Creek Ranch. Shaunere was degene die ons ontving en met haar hadden we al redelijk veel iemeelcontact gehad. Ontzettend aardig en we hadden ook een huisje helemaal voor ons alleen. We zouden ook daar eten en dat betekende dat we ’s avonds bij de familie aan mochten schuiven. De familie bestond uit man en 4 kids en het was erg gezelig. Ik kan iedereen aanraden om zo’n ranchstay een keer te doen. Nu nog even een stukje voor Shaunere, de rest kan dit overslaan.
Hi Shaunere, as promised a little something about you and your family. We’ve enjoyed our stay very much and when I am at home, I will add a link to your website. I do not know the exact code for it right now (despite the degree..), that’s why.
Zo, nu dus weer verder voor de rest. De volgende dag moesten we van de prairies weer terug naar de bergen. Banff was onze volgende stop. Een klein maar toeristisch stadje in de Rockies. Daar hebben we ’s middags een ritje in de Gondola gemaakt. Dat was naar de top van een hele hoge berg van waaraf je een uitzicht had op de besneeuwde toppen rondom je. Omdat het prachtig helder weer was kon je kilometers ver kijken. Erg indrukwekkend om te zien. We hadden een accommodatie buiten de stad middenin de bossen en dat was wel lekker. Niet de drukte van de stad maar dat was wel binnen handbereik.
De volgende dag hebben we een scenic drive gemaakt naar Lake Louise, een andere plaats daar in de buurt. De weg ernaartoe was een 60 kilometer weg en dat was al een attractie op zich.Lake Louise was wel mooi maar Morraine Lake was veel en veel mooier. Het eerste meer was een beetje melkig wit terwijl de laatste knalblauw was. Allebei het gevolg van gruis wat door de gletsjer wordt meegevoerd. Op Morraine hebben we een kanotocht gemaakt.De volgende halte, na Banff, was Jasper. Was de weg naar Lake Louise al een attractie, deze weg sloeg alles.
De Icefields Parkway. Da’s een route door de bergen met links en rechts van je gigantische gletsjers en besneeuwde bergtoppen. Het positieve hoogtepunt van de dag was wel de wandeling op de Athabasca Glacier. Je werd met een bus een heel eind de gletsjer opgebracht (kon ook lopend maar ja, het is vakantie) en dan kon je daar eruit. Heel mooi om op zo’n dik pak ijs te staan. 300 meter dikte waar wij stonden, ik wilde bijna de rayonhoofden bij elkaar roepen. Maar ja, geen bereik met je mobiel he?
Het negatieve hoogtepunt van de dag was een paar uur later toen we ingecheckt hadden in het hotel. Ik had het kenteken van de auto op moeten geven en had daarvoor de autosleutel uit mijn zak gehaald. Even kijken wat is het kenteken en weer terug, dacht ik… Een uurtje of wat later wilde ik het kaartje in de auto gaan leggen, waar zijn de sleutels?
Niet te vinden. Alles, werkelijk alles overhoop gehaald maar niks. Dan maar even op de gang en trap zoeken. Ook niks. Dan maar bij de receptie vragen, nee ook niks gevonden. Weer alles overhoop halen, het kreng moet toch ergens zijn? Lichte paniek maakte zich van ons meester. Stel dat iemand de sleutels vindt, aan de sleutel hangt een plaatje met het kenteken en alles erop. Kunnen ze zo de auto meenemen.
Iets minder lichte paniek. Dan maar gaan bellen met Budget. Shit die zijn al gesloten om 7 uur. Dan maar Vancouver proberen, die hebben een uur tijdsverschil dus misschien kan het ??? Nog meer paniek… Ze hadden geen telefoonboek van VC. Uiteindelijk via internet het ‘algemene’ alarmnummer van Budget weten te achterhalen. Daar was een aardige dame die me niet echt superveel verder kon helpen maar wel het nummer van de Toyota Road Assistance kon geven.
Bij die service konden ze me wel helpen om een bedrijf in Jasper te laten komen om de auto te openen. Konden we in ieder geval onze spullen eruit halen. Na ongeveer een half uur aan de telefoon te hebben gezeten en 10 minuten wachten hadden we onze spullen eruit. Met wat tips van de man van het sleepbedrijf konden we de dag erna wel verder.
Enigzins opgelucht, de auto kon nog gestolen worden maar ja what the hell, gingen we weer naar de kamer. Daar vonden we op de trap een munt van 25 cent. Twee kleine trapjes daarna vonden we onze sleutel… Een lucky quarter of niet? Om alle spanning daarna kwijt te raken zijn we ons maar gaan bezatten en hebben we voor het eerst deze vakantie gerookt. Lekker buiten in het park, soms is het leven mooi niet waar?
Vandaag maar weer het park ingegaan. Na het drinkgelag van gisteren wel wat later dan normaal, maar dat mag ook wel eens.
Okay, dan de wildlifescore. Waren het vorige week nog maar de twee soorten squirrels, nu is het wat uitgebreider. We zitten inmiddels op:een zwarte beer, een paar elanden, berggeiten, bergschapen, bighornsheep (weet geen Nederlands woord hiervoor), een wolf, pika’s (een soort van bergmuis), een hoary marmot (zie bighornsheep), chipmunk (idem) en dat was het wel geloof ik. We zoeken nog steeds een grizzly maar die vinden we wel.
Nou is het wel weer genoeg voor nu, we gaan weer de zon in…shit nee het regent inmiddels. Oh well, morgen wordt het weer mooi!
Tot het volgende verslag en groeten,
Andy en Suzy
2005, Canada
Hallo allemaal,wat eerder dan normaal, het derde verslag. Dat heeft meerdere redenen. De eerste en belangrijkste is dat we nu een kamer hebben met PC en internet dus da’s wel handig. De tweede reden is dat we de komende dagen geen tijd zullen hebben om een verslag te maken. Morgen is bijvoorbeeld ingeruimd voor de ferry naar Vancouver Island, overmorgen gaan we op Orcajacht en zaterdag is het grizzlytijd. En misschien, als we zijn geëindigd als berenvoer, schrijven we nadien wel helemaal geen verslagen meer…
Nog even een week terug, dat ben ik toen helemaal vergeten. Op vrijdag gingen we namelijk ook nog naar een meer. Daar aangekomen parkeerden we de auto tussen twee andere in. Op het moment dat we onze spullen aan het verzamelen waren, kwamen de mensen van het vehikel naast ons aanlopen. Zij opent de auto en SLAM, keihard tegen onze auto aan. We zaten werkelijk te schudden in de auto. Kijkt die muts een keer naar onze “bolide”, mwah niks te zien, kijk zelf maar. En er stond me toch een giga rode streep op de zijkant! Dus ho effe, zo makkelijk kom je er niet van af. Gaat ze nog kijken of het matcht, alsof er meer van die mutsen zijn die hun rode deur tegen onze champagnekleurige o.l.-bak smijten. Maar het klopte en toen hebben we dus maar even verzekeringsgegevens uitgewisseld. Het rode is er inmiddels afgeregend maar er zit een kras op de zijkant, ben benieuwd of ze het zien bij het inleveren…
Dan naar de avonturen van de laatste dagen. Na Jasper gingen we naar Wells Gray Park en dat was een behoorlijke rit. We kwamen dan ook laat daar aan en hebben die dag niks meer gedaan. De volgende dag zijn we het park in gegaan en daar waren vooral veel watervallen, stroomversnellingen en prachtige vergezichten. Een van de watervallen in het park was de op twee na hoogste van Canada. De hoogste daar komen we ook nog langs, die is op VI, en de een na hoogste is Niagara, wie kent ‘m niet? Ook zou je in dat park zo ongeveer moeten struikelen over de moose (Amerikaanse eland) maar die speelden die dag massaal verstoppertje. Heel erg jammer.
De volgende dag was weer een rijdagje en om een beeld te geven van hoe zo’n dag eruit ziet, het volgende. Na een meestal stevig ontbijt installeren we ons in de auto. Suus heeft dan de route al helemaal uitgeplozen en als een volleerd TomTomTijger bijt ze zich vast in de route. Als we dus al een keer verkeerd rijden heeft dat te maken met het eigenwijze karakter van de chauffeur. Maar geen nood, ter plekke wordt de nieuwe route bekeken en feilloos worden we weer op het juiste spoor gezet.
Vaak zijn de routes die we rijden buiten het bereik van radiozendmasten. Dat betekent dat we de van thuis meegebrachte ceedees op een heavy rotation hebben staan. De komende maanden kunnen we dus geen Madonna, Simply Red en Paul Simon meer horen! We hebben overigens ook meezingschijfjes: het beste van Doe Maar voor Suus (waar alle oehs, aahs, prrrrts, mwaaahhaas en kliks door Suus worden meegezongen) en een div. Nederlands met o.a. de zigeuner, koster en het bossie rozen die weer wordt meegeblèrd door mij. Die gaan nooit vervelen.
Een van de rijdagen bracht ons in Prince George. Een lelijke stad met veel industrie maar daar hadden we een B&B bij een bejaard echtpaar. Rosel en Wilf, twee van oorsprong Duitse mensen die al 50 jaar in Canada wonen. We hebben nog nooit zo lang ontbeten. Vanaf half negen tot een uurtje of half elf hebben we aan de ontbijttafel gezeten en verhalen verteld en aangehoord. Dat was erg gezellig.
O ja, nog iets over de rijdagen. Altijd heeft Suus dan haar fotocamera ready for action op schoot, voor het geval dat er een moose of bear (de rest van de dieren begint al lichtelijk te vervelen) de weg over steekt. Altijd behalve die twee keer dat er een zwarte beer vlak bij onze auto de weg over stak. De eerste keer zag ik in de achteruitkijkspiegel iets zwarts uit de struiken komen (de beer dus) en vanochtend was het een 40 meter voor ons in een keer prijs. Vanaf de linkerkant van de weg oversteken, nee toch maar weer terug, of toch maar wel de weg over, toch maar niet. Uiteindelijk besloot ie toch maar wel te gaan en deze beer was echt groot. In ieder geval groter dan die we tot nu toe hadden gezien.
Nu zitten we in Prince Rupert, klaar voor de 15 uur durende ferrytocht van morgen. We moeten om half 7 bij de haven zijn dus dat wordt een kort nachtje. Hopelijk is het weer morgen beter dan de miezerregen van vandaag.Nou als alles goed gaat, volgende week dus alweer het laatste verslag, voor nu de groeten!!
Andy en Suzy
2005, Canada
En hier is dan al weer het laatste verslag, het einde van een mooie vakantie zit er aan te komen. We hebben nog een dag hier want vanavond 9 uur (lokale tijd) vliegen we terug. We gaan nog even genieten van die dag want het weer hier is goed en in Nederland, ach dat weten jullie zelf wel.
Eerst een week of wat terug in de tijd naar de ferry. Het was erg erg vroeg toen we op moesten staan, kwart voor zes. Da’s al geen lolletje als je geen vakantie hebt, laat staan als je dat wel hebt. De overtocht met de ferry duurde dus 16 uur en in het begin was het nog erg mistig. Daar hebben we dus weinig van meegekregen. In de loop van de dag klaarde het wel op en hebben we genoten van een prachtig uitzicht vanaf de boot. Ook de zonsondergang was heel mooi om te zien, je zag de zon gewoon in de zee zakken.
De volgende dag was de whalewatch gepland en daarvoor moesten we een uurtje of wat rijden naar een dorp bestaande uit een boardwalk in het water met allemaal houten huisjes die nu dienst doen als toeristenaccommodatie. Daar zouden we die avond ook overnachten. De walvistour was heel erg mooi. We hebben een half uur dichtbij een bultrugwalvis met haar jong gevaren en daarna ook nog een school van zo’n 8 orca’s met 2 jonkies erbij gezien. Die jonkies halen de mooiste stunts uit omdat ze speels zijn, zij zijn het dus ook die af en toe uit het water springen.
Zaterdag was het dan eindelijk zo ver, we gingen op zoek naar de grizzlies. Ook weer in alle vroegte, half acht, moesten we ons bij de boot melden. Die bracht ons naar het vasteland waar de beren zitten. Op een gegeven moment zagen we een paar dolfijnen voor de boot uit zwemmen. En toen nog meer en nog meer, uiteindelijk waren het er wel zo’n 100. Wat ze aan het doen waren was niet duidelijk maar het leek alsof ze aan het jagen waren. Twee aan twee, achter elkaar vormden ze een soort ketting die steeds dichter lang de kust ging zwemmen, elke keer uit het water springend. Toen ze eenmaal dichtbij de kust waren zochten ze elkaar op en was het een blok dat van links naar rechts en voor naar achter ging alsof ze met een touwtje aan elkaar vast zaten. Wat ze nou precies deden is niemand duidelijk geworden want als ze zouden jagen had je waarschijnlijk ook gezien dat de vissen (de prooi) uit het water zou springen maar dat was dus niet.
Daarna hebben we uren gezocht naar de grizzly maar niet gevonden. Ondanks dat laatste was het een onvergetelijke dag, dankzij de dolfijnen.
Zondag was een hele beroerde dag. Hoewel we nog in het zonnetje hebben geluncht ging het daarna regenen en niet zo’n klein beetje. Echt met bakken kwam het er uit vallen. We zijn die dag naar de westkust van het eiland gereden, een mooie tocht over smalle slingerwegen in de bergen. Door het kloteweer hebben we daar toen dus weinig van gezien.
Door het ontbreken van succes tijdens de grizzlytour besloten om nog maar een poging te wagen. Nu alleen op zoek naar zwarte beren, die hadden we al wel gezien maar je kunt er geen genoeg van krijgen lijkt wel. Dus weer het water op en die dag hebben we 10 beren gezien! Een keer een moeder met 3 jongen, een moeder met 2 jongen en nog wat losse beren zo links en rechts. Op het strand stenen omdraaien opzoek naar krabbetjes die door het getij op het strand zijn achter gebleven. Was helemaal geweldig om te zien, zelfs de kleintjes hebben weinig moeite om zo’n grote rotsblok om te draaien.
De westkust was onze eennalaatste stop, we zijn nu in Victoria, de hoofdstad van British Columbia. We hebben nu schitterend weer en dit is een hele rielekste stad. Ik zit nu dit verslag te maken in de ochtend terwijl ik het gisteravond had willen doen. Dat is niet doorgegaan omdat we in deze B&B twee mensen uit Mississippi tegenkwamen die (it’s a small world after all) bij ons op de grizzlytour zaten. Bij thuiskomst gisteravond raakten we weer aan de praat en voor we het wisten (en een paar whiskies etc later) werden we door een andere gast vriendelijk verzocht (SSSSSSSSSSSSSSSSSSST) om toch maar te gaan slapen. Het was inmiddels half een dus het mocht ook wel.
Maar ja, geen tijd meer voor het verslag en daarom zit ik hier nu dus even voor het ontbijt. Gisteren was het zalm met een gepocheerd ei, erg lekker, dus ik ben benieuwd wat het nu is. Het ruikt in ieder geval al weer lekker.
Zo, dat was het alweer voor deze vakantie. Allemaal weer tot gauw en bedankt voor de leuke reacties in het gastenboek!
Andy en Suzy