2003, Australië
Zo daar is het dan: ons eerste verslag. Vijf dagen zitten er nu op en we hebben ons prima vermaakt. He, wat zeg je Suus? Het scherm omdraaien? O tuurlijk…
Was ik bijna vergeten, we zitten hier aan de andere kant dus dan moet dat, anders kunnen ze het aan de andere kant van de aardkloot niet lezen.
Zoals gezegd, we hebben a great time tot nu toe. Onze vliegreis was een keer helemaal op tijd. Vanaf Schiphol in een kleine 12 uur naar Hong Kong en daar hadden we een uurtje of 12 om ons bezig te houden. De panda’s dus. Eerst de metro en daarna de bus en eenmaal in het park was de ene panda aan het rusten en de andere lag te slapen. Bummer. We hebben toen de rest van het park maar verkend en zijn op het einde van de dag teruggegaan. En daar zat ie: bamboe etend vlak voor ons…Prachtig, zo’n groot dier met een stengel bamboe in zijn klauwen. Heerlijk gezicht.In de trein terug naar het hotel sloeg de zjetlek toch een beetje toe. Om beurten we nodded off en we waren ook heel blij dat we nog twee uurtjes konden pitten in een bed.
Daarna door naar Sydney. Ook weer precies op tijd vertrokken en in een uur of negen naar Oz.Het was ’s ochtends zeven uur toen we hier aankwamen en een uutje later waren we in het hotel. Natuurlijk was de kamer nog niet klaar en we zijn direct de stad in gegaan voor een eerste verkenningstocht. Die tocht eindigde een tig aantal kilometers en een paar uur later. In een ochtend en deel van de middag hadden we al veel van Sydney gezien: Darling Harbour, Fish Market, Hyde Park en dat allemaal te voet. Tel daarbij op dat we toch nog een beetje op NL tijd zaten en het was niet verwonderlijk dat we ’s middags als een paar zombies op ons bed zijn gevallen. ’s Avonds Chinatown in voor het diner en de eerste mooie dag zat erop.
De volgende dag was gepland voor de Blue Mountains. In alle vroegte (8 uur) werden we opgehaald door Steve, onze guide/cook/waiter/medic/driver/informer en alles wat er maar bij kon komen voor die dag. Eerst nog andere mensen (allemaal Amerikanen, 6 stuks) opgehaald en via Olympic Park naar de Blue Mountains. Daar volop genoten van de adembenemende uitzichten, de verhalen van Steve (cheers mate), de barbie en de dieren.
Naast kaketoes en kukkabaroos natuurlijk ‘roos gezien, sommige met een Joey in the pouch (kleine in de buidel). Als klap op de vuurpijl ook een redbellied black, oftewel een slang uit de top 10 van giftigheid.
Ondanks dat we laat terug waren ’s avonds de harbourlight cruise gedaan en ook dat was prachtig. Alle dingen die je van plaatjes kent, zie je nu in het echt. The Bridge, Opera House, AMP tower, allemaal.
Na de welverdiende nachtrust op donderdag weer een drukke dag. Deze dag hadden we gereserveerd voor een grote overdekte markt in Chinatown en de ferry naar Manly. Na een heerlijk ontbijt in Hyde Park een ochtendje slenteren over de markt en vanaf Circular Quay de ferry gepakt voor een mooie tocht. Manly is ook een mooie plaats met surfmates en beaches. ’s Avonds gegeten in The Rocks, het oude gedeelte van Sydney en daarna nog door de stad gewandeld.
Vandaag, vrijdag, was de grote dag: de bridgeclimb! Na een ontbijt op de hotelkamer op naar de brug. Na een kort introductiefilmpje werden we verzocht een testament te tekenen. Als dat maar goed gaat. Ook moesten we alles afdoen: horloges, armbanden, grote gouden creolen, de naamkettingen, eigenlijk alles. Vervolgens moesten we ons in een grijs pak hijsen en kregen we allerlei instructies wat we wel en vooral ook wat we niet moesten doen. Toen was het op naar de brug.
Met een groep van twaalf mensen begonnen we aan de klim en Suus en ik zijn de enigen die teruggekeerd zijn. Het was errug mooi. Wel inspannend omdat je heel veel moet klimmen maar je hebt genoeg tijd om uit te rusten en te genieten van het uitzicht. Ook worden er onderweg foto’s gemaakt en natuurlijk staan we er weer debiel op. Maar dat moet je ook wel zijn als je boven op zo’n brug (134 meter) staat. Na de climb nog een stadstour gedaan en ’s avonds genoten van een heerlijk visje in Darling Harbour en het straattheater daar. Het is nu Sydneyfestival en het is een drukte van jewelste. Na het eten hebben we Chinatown nog een nek- en schoudermassage gehad en dat gevoel ben ik na het typen van dit verslag alweer kwijt.
Nu zijn we klaar om naar Taz te gaan. Morgenvroeg vertrekken we en dan beginnen we aan de volgende etappe van onze reis. O ja, zouden we bijna vergeten. Het is hier elke dag ongeveer 25 graden, de ene dag iets meer de andere nog iets meer. We komen dus nog maar niet terug.Tot zover, cheers mates en tot de volgende keer!
Andy en Suzy
2003, Australië
Daar is het alweer: het tweede verslag. We zijn nu in Tassie en hebben geen last van de bosbranden, als dat al door komt op het Nederlandse journaal. Om te beginnen nog een verlate happy birthday aan JeeVanOo, welkom bij de club van dertigers.
In Tassie dus, we zijn vorige week zaterdagochtend in alle vroegte (6:30) met de bus vanuit het centrum van Sydney naar het vliegveld gebracht. Als je dacht dat we de enige vroege voegels waren, nee dus. Mudvol die bus en gelukkig was het maar een klein eindje. De korte vlucht van Sydney naar Hobart is nauwelijks de moeite van het vermelden waard. Dus dat doen we ook maar niet.In Hobart namen we een shared cab naar onze Lodge en daar werden we verwelkomt door Steve, alweer een Steve en het lijkt wel of alle Aussies die Steve heten praten als hun naamgenoot S. Irwin.
Het was een schitterende accommodatie, een oud victoriaans of georgiaans da’s niet zeker huis met een hemelbed op onze kamer. Suus voelde zich de prinses op de erwt, op zo’n hoog bed. Middenin het centrum en vlakbij allerlei restaurants. We zijn direct naar de Salamanca market gegaan en dat was erg gezellig. Home made pastries en pies en allerlei groente en fruit. We hebben daar voor het eerst fruitleather gegeten en het was nog lekker ook. Verder wat door de stad gebrowsed en onze eerste dag Tassie was alweer voorbij.
De tweede konden we ’s ochtends de auto ophalen. Een 3.5 Mitsubishi Magna, maar er gelden hier speedlimits, dus ik heb hem nog niet uitgeprobeerd. We hadden de zondag gereserveerd voor een bezoek aan Port Arthur, een van de eerste strafnederzettingen op Tassie en zo’n anderhalf uur rijden vanaf Hobart. Helaas hadden meer mensen dat bedacht dus het was vrij druk op de weg er naar toe. Het was dus aansluiten bij alle sights die er onderweg waren.
Port Arthur zelf viel enigszins tegen, een openluchtmuseum maar een beetje saai. Wel mooi om te zien maar ik denk dat je dan nog iets ouder moet zijn om dat volop te waarderen.De dag erna gingen we naar Freycinet aan de oostkust. We hadden de route zo gepland dat we eerst naar een Wildlife Park gingen. Daar hadden we onze eerste close encounters met het lokale dierenrijk. Devils, wombats, koala’s, echidna’s en natuurlijk de roos en wallabies. Die laatste mochten we eten geven en dat namen ze zo uit de hand. Erg schattig. De koala’s staan erom bekend dat ze 20 uur slapen, 3 uur 55 eten en 5 minuten lopen. Dat laatste hebben wij nu net gezien. Erg traag en waarom zou hij zich ook haasten, hij hoeft nergens anders naartoe. Na die inspanning viel hij ook weer als een blok in slaap.
In Freycinet hadden we een lodge in het park en daar hebben we ’s avonds nog een spotlight stroll gedaan. Dat houdt in dat je gewapend met een zaklamp het park afstruint op zoek naar dieren. Verder dan een paar verdwaalde possums kwamen we helaas niet. Maar ja, we hadden die dag al een overdosis dieren gehad.
De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt naar de Wineglass bay en die duurde zo’n twee-en-een-half uur. In de volle zon, heet, steil maar wel mooi. Naar een hagelwit strand met turquoise water, paradijs in de dop. Die middag nog een 4wd tour naar bluestone bay en de dag was weer vol. ’s Avonds nog wat freshly chucked oysters gegeten (de beste tot nu toe) en zie hier, we genieten volop.
De woensdag gingen we van daar uit naar Launceston. Via de korte route een uur rijden, via een korte tourist route zo’n drie uur en de lange tourist route vijf uur. Raden welke wij namen… Het was wel een hele mooie route. Eerst helemaal langs de kust omhoog en toen het binnenland in. Dit laatste ging via smalle slingerwegen maar het uitzicht was prachtig. Ook de waterval die we onderweg bezochten was erg mooi. Ook hebben we nog een lavendelboerderij bezocht waar zo ver je kon kijken bloeiende lavendel stond. Het resultaat was wel dat we erg laat in Launceston aankwamen. Daar hebben we ’s avonds wat door de stad gewandeld en na het eten nog even tennis gekeken. Dat die partij tot 1 uur ’s nachts duurde mocht de pret niet drukken.
Sinds gisteren, donderdag, zijn we nu in the Cradle Mountain Lodge. We hebben een cabin en de Rufous Wallabies, oftewel Pademelons, oftewel softenon wallabies lopen bijna je hut in. Het dier valt het best te omschrijven als een rugbybal waar twee nutteloze handjes uitbengelen. Twee flinke flapvoeten en een staart en je hebt het beest zo ongeveer wel. Gisteravond nadat we met een gids op zoek waren geweest naar devils etc. en op een aantal pademelons en wombat na bijna niks hadden gezien, struikelden we bijna over een devil en een stuk of vijf possums op weg naar onze cabin. Don’t go looking for them, they will look for you!!
Vandaag hebben we een wandeling in het park gemaakt. Aan de voet van Cradle Mountain ligt Dove Lake en daar is een mooie route van zo’n twee uur uitgezet. Daarna nog een korte wandeling rondom de lodge en vanavond gaan we gewapend met zaklamp op wombatjacht. We lopen wat af hier. Hoezo vakantie? Morgen naar de westkust naar Strahan (zeg Stroooohon). Het is dit weekend Australia day dus dat betekent een lang weekend voor de Aussies en waarschijnlijk ook wel lekker druk overal. Maar dat vinden we niet erg… Goed, tot zover voor nu, we gaan nog even een biertje pakken het is nu happy hour. In Nederland is het op het moment van schrijven half acht (’s morgens) dus jullie denken eerder aan koffie. Alvast allemaal bedankt voor de leuke reacties in het gastenboek en tot de volgende keer.
Andy en Suzy
2003, Australië
Vrijdag de derde week: tijd voor het laatste verslag. Vanuit een druk internetcafe in Melbourne deze keer, het lijkt wel of iedereen verslagen naar huis stuurt rond deze tijd.
We hebben jullie het laatste bericht vanuit Cradle Mountain waar we die avond, na het happy hour, op wombatjacht zouden gaan. Een geslaagde jacht kunnen we nu zeggen. We hebben nl. een klein half uur oog in oog met een grazende wombat gestaan.We kwamen er eerst langs lopen en toen stonden er veel mensen te schreeuwen/gebaren etc. waardoor ie er snel vandoor was. Andy Irwin was er van overtuigd dat ie terug zou komen waardoor wij de enigen waren die op die plek bleven wachten. En dat wachten werd dus beloond! Na een stief kwartiertje kwam ie weer uit de struiken en begon rustig te grazen. Omdat ie zijn ogen alleen voor de sier heeft, konden we ongestoord foto’s maken. Hij kwam steeds dichterbij en op een gegeven moment was de afstand zo’n twee meter. Toen had ie genoeg gras gehad en stak ie vlak voor onze voeten het pad over.
Als bonus kregen we die avond ook nog een baby-devil, een mama en baby possum en ontelbare pademelons. Kortom, het was de moeite van het wandelen waard.Zaterdag gingen we vanuit het nationale park richting Strahan. Een klein maar erg leuk plaatsje aan de westkant van Tassie. Eenmaal daar was onze kamer nog niet klaar dus we gingen even het plaatsje in. Even de visitor centre in en voor we het wisten, zaten we op een cruise boot. Die bracht ons over de rivier een eind het Franklin en Gordon national Park in en dat was erg mooi. Een kronkelende rivier met aan weerszijden regenwoud…
De volgende dag, Australia day, hadden we een vlucht met een watervliegtuig gepland. Toen we wakker werden was het bewolkt en regende het, de eerste regen van de vakantie. Het was niet zeker of de vlucht door kon gaan en we moesten wachten tot het weer was opgeklaard. Dat was zo rond een uur of een het geval (geplande tijd was half elf) en toen mochten we.Ik vond het fantastisch terwijl Suus het vooral het eerste stuk erg zwaar had.
Het was zo’n klein vliegtuigje wat opsteeg vanuit de haven en het was erg benauwd aan boord. We waren exclusief pilote met z’n drieen. Omdat Suus zich niet lekker voelde was ik de Japanner: foto’s en video, links en rechts, voor en achter. We gingen voor een groot gedeelte dezelfde route als de cruiseboot alleen nu verder. Van boven zag het er ook schitterend uit. Nadat we op de rivier waren geland en naar een waterval waren gewandeld, begon de terugreis. Suus mocht nu voorin zitten en dat ging gelukkig al een stuk beter. Voor de zekerheid was het kotszakje (met inhoudsaanduiding op de zijkant) binnen handbereik.
’s Avonds hadden we voor het eten gereserveerd in de B&B waar we sliepen. De chef daar was door de Michelinmannetjes met 2 sterren rewarded en dat moesten we proeven. Een acht-gangen-diner was het gevolg en die sterren waren terecht. Stuk voor stuk zag het er prachtig uit en het was nog te knagen ook!! En dat voor nog geen 180 dollar p.p. (grapje Pa!).
Na Strahan ging het weer langzaam terug naar Hobart. We hadden nog een tussenstop: Lake St. Clair. Ook weer een national park en ook hier hadden we weer een cabin. Daar hebben we niet zo veel meer gedaan omdat de vermoeidheid toesloeg. ’s Avonds voor de open haard die maar niet echt branden wilde een whiskietje en een kwantrootje gedronken na een vergeefse speurtocht naar de platypus (vogelbekdier).
Op weg naar Hobart hebben we nog Sjakie en de chocoladefabriek gespeeld. We zijn naar de Cadbury fabriek geweest en dat is chocola, chocola en nog eens chocola. Natuurlijk hebben we het gegeten en gekocht. We hebben nog net geen overgewicht (mag je zelf beslissen: wij of de bagage?).
Eenmaal terug in Hobart werden we weer verwelkomd door Steve, we sliepen nl. in dezelfde B&B als de eerste dagen Tassie. In Hobart nog wat gebrowsed door de stad en de volgende dag naar Melbourne.
Woensdag eerst de auto ingeleverd en toen een uurtje in het vliegtuig. Toen we aankwamen was het 40 graden hier. Wel bewolkt maar erg warm. We hebben met terugwerkende kracht medelijden met de Tom Okkers en Betty Stoves van deze tijd die in deze hitte hebben moeten tennissen.
Gisteren was het een koude (25 graden) en regenachtige dag en waren we Sjakie in de wijnfabriek. Toen was het wijn, wijn en nog eens wijn. Hier hebben we gedronken en geproefd en ook weer gekocht. Alleen nu geen overgewicht…Nu zijn we alweer toegekomen aan onze laatste dag. Morgenmiddag vertrekken we om een uurtje of drie richting Hong Kong. Zo’n 23 uur vliegen en dan zijn we alweer thuis.
Zondagochtend komen we in alle vroegte in Nederland aan en we kijken er niet echt naar uit. Ook hebben we het dit jaar weer zo weten uit te kienen dat we Lina’s verjaardag missen (dat zal je leren om je in de dag te vergissen!!!) dus langs deze weg alvast van harte gefeliciteerd!! Ook een ’thanks mate’ aan Richard, onze Kiwi-webmaster.Iedereen bedankt voor de reacties en tot gauw!!
Andy en Suzy