Wat gaat de tijd snel, alweer twee weken onderweg. Bij de laatste post hier op de site waren we met de bus onderweg naar Takayama. Bussen en treinen in Japan zijn erg comfortabel, meestal stipt op tijd en schoon. De buschauffeur draagt witte handschoenen tijdens de rit en behandelt zijn stuur als een breekbaar servies.
Takayama is net als Matsumoto een relatief kleine stad in de bergen. Onze accommodatie was een oud huis aan de rand van het oude gedeelte. Dus koffers droppen en door!
Het zijn echt van die oude straatjes die je kent van de foto’s. Aan weerszijden donkere houten huizen, smal en (dat past er dan weer niet helemaal bij) heel veel mensen. Je kunt merken dat er veel buitenlandse toeristen zijn én dit het laatste weekend voor het begin van het nieuwe schooljaar is. Iedereen trekt er nog even op uit.
Op sommige plekken kwam ook al voorzichtig de sakura uit de knop wat nog meer bijdroeg aan de feestvreugde. Lekker door de straatjes zwerven, de mooie winkels in en, omdat er nou eenmaal zoveel zijn in Takayama, naar een sake winkel. Je kunt dan mooie kleine bekertjes kopen voor 450 yen en dan kun je alles wat ze brouwen en verkopen proeven. Ach ja, je bent er dan toch dus toe maar, hupsake(e)!!
Takayama ligt in de regio Hida en deze heeft haar eigen Hida beef. Het is de naam die wordt gegeven aan vlees van een zwartharig Japans runderras, dat gedurende ten minste 14 maanden in de prefectuur Gifu is grootgebracht. Voor ons vergelijkbaar met Kobe beef, heel veel vet dooradering en een smaak…wow! We weten niet of deze koetjes ook klassieke muziek luisteren en worden gemasseerd maar het zou zo maar kunnen.
In de vele winkels/eetstalletjes vind je dan ook van alles met Hida beef: chips, beef jerky, sateetjes, sushi etc. En als je je afvraagt, wat hebben jullie ook daadwerkelijk op? Alles behalve de jerky en de etc.
Uiteraard hebben we niet alleen maar gewinkeld, gegeten en gedronken, we zijn ook nog cultureel verantwoord bezig geweest, een bezoek aan Takayama Jinya. Een prachtig complex/museum aan de rand van het oude gedeelte. In de tijd van de shogun zetelde hier de gouverneur die het voor het zeggen had. Een mooi gebouw met een typisch Japanse minimalistische inrichting (lees vrij leeg).
De tweede dag in Takayama begon op de ochtend markt. Veel eetstalletjes maar ook verse groenten en fruit, vooral de appel is hier een dingetje en ook weer de Hida beef.
Nadat we nog wat verder de stad hadden verkend liepen we min of meer toevallig tegen het retro museum aan. Een superleuk klein museum met een hoop ouwe meuk. Maar wel leuke meuk. Van oude reclameborden tot videospelletjes waaronder Pacman maar ook Pong. Voor de jongeren onder ons, zoek het eens op. Dit werd ooit echt leuk gevonden 😂
Later die middag hadden we een tour in een sake brouwerij geboekt. De gids die we kregen toegewezen was een oudere man die ons als proefgroepje (slechts met vieren) had. Laten we het voorzichtig noemen, hij was wat zenuwachtig. Desondanks een leuke tour met aan het einde weer een proeverij. Ook twee kleine flesjes gekocht.
Vanuit Takayama gingen we met de bus via Shirakawago naar Kanazawa. Dit dorp is uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed en staat bekend om de traditionele gassho-zukuri-boerderijen, waarvan sommige meer dan 250 jaar oud zijn. Het ligt in de bergen en in de koude winters was het vroeger geïsoleerd van de buitenwereld. De huizen hebben allemaal een wigvormig rieten dak wat bestand is tegen de vele sneeuw. Het dorp is nog steeds gewoon bewoond, dus geen openluchtmuseum.
Daar een kleine twee uur rond gelopen voordat we aan de tweede etappe met eindbestemming Kanazawa begonnen. Na aankomst daar, in de taxi op weg naar het hotel, kwamen we langs een prachtig park waar alle kersenbomen in volle bloei stonden. Na de voorzichtige bloesem tot nu toe, was dit de eerste keer dat we het zo zagen. Adembenemend.
We hadden plannen om wat tempels te bezoeken maar die hebben we losgelaten. Koffers droppen en naar Kanazawa Castle met daarnaast de Kenroku-en Garden. Omdat het zondag, laatste dag vakantie, kersenbloesem en lentefeest was, kon je bijna over de koppen lopen. Maar dat kon ons niet schelen. We hebben ons ondergedompeld in de sakura, op een grasveld voor het kasteel gelegen om naar mensen te kijken en vooral te genieten van al dat moois.
Maandag hadden we ook hier weer een gids geboekt, Chiemi. Zij heeft ons naast de locaties die we zondag al hadden bezocht de prachtigste plekken van de stad laten zien. Ook weer veel historie hier en wat opvalt is de trots van de mensen. Trots op wat de stad te bieden heeft en de geschiedenis.
Datzelfde gevoel ervoeren we die avond toen we een kook workshop hadden bij Chikako en Moe, moeder en dochter die ons de fijne kneepjes van het koken met koji hebben bijgebracht. Vanaf het moment dat we aankwamen was het alsof we bij vrienden gingen koken. Vooral de moeder deed ons denken aan Mr. Myjagi, alles moest heel precies. Niet te hard drukken, paar millimeter naar links of rechts. Dit is echter ook weer typisch Japans, het moet perfect. Het was niet alleen leerzaam, ook lekker.
Omdat het gemiezer gedurende de avond was overgegaan in plensregen vroegen we op een gegeven moment om een taxi. Geen sprake van! Moe brengt jullie met de auto naar je accommodatie. Wat een schatten.
Dinsdag was het tijd voor onze eerste rit in de Shinkansen, de bullet trains in Japan, naar Hiroshima. Deze treinen zijn de enige waarin je mag eten hier. Richting de Shinkansen perrons vind je dan ook heel veel winkeltjes die bento boxes verkopen. Vroeger mooie gelakte doosjes met allemaal vakjes gevuld met eten, tegenwoordig kunststof versies hiervan maar de inhoud is ongewijzigd. Gruwelijk lekker eten.
Tijdens deze eerste reis in deze supersnelle treinen haalden we de 260 km/u. Dit had mede te maken met de harde wind, hierdoor kon er niet op volle snelheid worden gereden. Dit ging dus ook enigszins ten koste van de punctualiteit want we hadden gewoon een vertraging van 20 minuten. Maken wij weer mee!
Hiroshima is, een groot deel van het centrum althans, uiteraard een nieuwe stad. Veel hoogbouw dus op het eerste oog een niet echt aantrekkelijke stad. Ons doel voor die eerste middag was het Peace Park met het Peace Museum.
Eerste stop was de A bomb Dome. Een gebouw dat dichtbij het hypocenter stond maar wonderwel overeind bleef. Deels door de constructie, deels doordat de drukgolf grotendeels van bovenaf kwam. Het is na de oorlog een symbool geworden voor iets wat nooit meer mag gebeuren.
Eromheen is een park aangelegd met monumenten voor de slachtoffers. Het museum is erg indrukwekkend. Foto’s van Hiroshima voor en net na de explosie, verhalen opgetekend van de slachtoffers die het ‘geluk’ hadden om de blast te overleven. Hartverscheurende verhalen omdat de afloop vaak hetzelfde was. Toch is er hier nooit een haat richting Amerika geweest raar genoeg. Natuurlijk zullen er mensen zijn die dat hebben maar niet zo collectief zoals we dat in Nederland tegen Duitsland hebben gehad.
Die avond hadden we gereserveerd bij een restaurant in de haven. De taxi chauffeur heeft wel drie keer gevraagd of het adres écht wel klopte. Welke gek gaat er nog naar de haven om 7 uur ’s avonds? Nou wij dus. En blij dat we het hebben gedaan want het was zo ongelooflijk goed. Vis verser dan dat krijg je het niet. De chef is namelijk ook degene die de meeste vis zelf vangt en als je iets bestelt, wordt het soms letterlijk uit de netten gehaald. Bereid op een soort van kleine barbecue voor je neus, zelf de vis om de twee minuten draaien. Helaas was het seizoen voor verse oesters net afgelopen want wat ik erover lees, moeten die erg goed zijn.
Tweede dag in Hiroshima gingen we met Tetsuo, Pancho voor vrienden, op pad. Het gezin van zijn vader was begin 1945 vanuit Tokyo naar hier verhuisd om de bombardementen te ontvluchten. Tot 6 augustus vroeg in de ochtend dachten zij safe te zijn. Zijn vader was nog een kind en was ver genoeg van het hypocenter vandaan. Opa was dichterbij en liep ernstige brandwonden aan de rug op. Hij heeft het uiteindelijk overleefd en is nog redelijk oud geworden maar heeft nooit meer kunnen werken.
De eerste stop die Pancho voor ons in petto had was Miyajima, een eiland in de Japanse Binnenzee. Het eiland is vooral bekend om het shintoshrine die erop ligt. Voor de shrine staat de rode toegangspoort, torii, in het water. Op het eiland zelf zijn boeddhistische tempels in een prachtige setting. De ene nog mooier dan de andere. Omdat er een groot aantal bezienswaardigheden op het eiland zijn, hebben we bijna de halve dag daar doorgebracht.
Voor lunch hadden we, natuurlijk, de okonomiyaki Hiroshima style. Op advies van Pancho met mochi erin. Ook weer gruwelijk lekker.
Daarna met ferry en trein terug naar het centrum met als bestemming het Peace Park. Ondanks dat we er de dag eerder al waren geweest waren het de speciale plekken en verhalen die Pancho eraan toevoegde wat dit ook weer zeer indrukwekkend maakte.
Na afscheid te hebben genomen van de gids gingen we zelf door in de stad. De meest waanzinnige dingen die je dan tegenkomt. Een hele verdieping van een gebouw met honderden (?) automaten met spul in een balleke, zoals vroeger bij ons een kauwgomballenautomaat. Een gashapon heet dat hier en er zit van alles in. Anime figuurtjes, stickers, magneten, kleine food replicas. Verzin het en het is er wel.
Verderop was weer een pand met twee verdiepingen vol met van die grijpers die je kent van de kermis. Natuurlijk even ons geluk beproefd en na een paar vruchteloze pogingen wonnen we een pluchen aap! Sirenes gaan dan af en er komt direct iemand van de zaak naar je toe om je te feliciteren. Of bracht ie nou alleen maar iets? Anyway, er stond meteen iemand voor onze neus met een grote plastic zak. Paste nog veel meer in maar we lieten ons niet gek maken. Stoppen op je hoogtepunt.
Voor de avond hadden we al gepland om okonomiyaki te gaan eten. Dus ondanks dat we het met de lunch ook al hadden, op naar okonomimura, een gebouw met vier verdiepingen waarin op elke van die vier zo’n zes à zeven restaurants zitten die allemaal okonomiyaki serveren. Pancho had er eentje aangeraden dus, volgzaam als we zijn, daar gaan eten. Moeder van een jaar of 70 was de grillmaster en de dochter nam de bestellingen op en serveerde. Met z’n allen om de hete plaat en zo gauw je gerecht klaar was, werd het naar je toe geschoven. Ook weer zo leuk en lekker!
Nu zijn we in Kyoto Arashiyama,. Daarover meer in het volgende verslag. Tot de volgende keer, hier of op Polarsteps!
Arigato gozaimasu en sayounara,
Suzy en Andy