2006, Maleisië
Selamat!!
Hier is het dan alweer, het eerste verslag. Geschreven in het hotel waar we nu verblijven, met gratis internet dus wat wil je nog meer! Ja, dat de 2 chinezen die nu achter me staan te pingpongen, sorry tafeltennissen, opzouten. Maar dat is wishful thinking. Gelukkig is zo’n balletje niet echt hard.Maar op dit soort onzin zit natuurlijk niemand te wachten. De vakantieverhalen zijn natuurlijk het belangrijkste. Dus graaf ik maar een week of wat terug in mijn geheugen… We gingen dus al op zaterdag naar Amsterdam om de drukte ’s ochtends voor te zijn. Lekker gegeten in de buurt van he hotel en toen op tijd terug voor de wedstrijd om de derde en vierde plaats. We gingen d’r eens goed voor zitten/liggen en pats boem!!!! de stroom viel uit. Dat hadden we hier (in Maleisië) verwacht maar toch niet in Nederland?!? Affijn, we hebben dus niet gezien hoe Klinsi en zijn mannen de derde plaats hebben behaald. Ook de overwinning van de Azzuri is langs ons heen gegaan al werd het wel gemeld in het vliegtuig. Ik had dat niet verwacht maar hier zijn ze echt helemaal leip van het WK voetbal. Overal waar je komt zie je posters en shirts met het logo en teamshirts. Het kopstoot incident is al de hele week voorpaginanieuws en dat is niet overdreven. Maar genoeg over het WK.We zijn nu bijna een week hier en het is echt geweldig. In het begin was het wel wennen, vooral de drukte van de grote steden is overweldigend. Als je in KL aankomt is het warm, druk (geen lege kruk…) en het verkeer raast links en rechts langs je heen. Als voetganger ben je vogelvrij. Met een beetje mazzel is er een trottoir maar dan houdt het toch echt wel op. Bij kruispunten moet je maar heel snel oversteken en niet te veel letten op het getoeter en geraas. Als je daar eenmaal aan gewend bent gaat het goed.De eerste dag hebben we ons beperkt tot het bezoeken van airconditioned malls en een beetje strollen door de winkelstraten. ’s Avonds hebben we voor het eerst de Petronas Towers bezocht en daarna zijn we, toch lichtelijk ge-jetlagged, in een diepe slaap gevallen. Het reizen gaat je niet in de kouwe kleren zitten. De volgende ochtend moesten we al om 6 uur uit de klamme lappen omdat we de Towers wilden bezoeken. Daar moet je vroeg zijn omdat er per dag slechts 1210,4 bezoekers naar boven mogen. Als je daar om half 8 aankomt, staat er al een rij van hier tot Tokyo (nu is dat hier minder ver dan thuis maar dan nog). We zijn daar dus tot de skybridge op de 42e verdieping, 170 meter boven de straat, gegaan. Het uitzicht was mooi maar niet super. Door de smog (?) kon je niet echt ver kijken. De rest van de dag hebben we door de stad geslenterd, op zoek naar de bezienswaardigheden. Zoals gezegd, met gevaar voor eigen leven maar dat went ook.’s Avonds was ingeruimd voor Chinatown. Heel erg nauwe straatjes, vol met kramen met van alles en nog wat. Natuurlijk allemaal echt: D&G, Nike, Adidas, Dior, Gucci, je noemt het maar. Totdat er op een bepaald moment iemand hoort dat de politie in aantocht is. Sta je het ene moment nog met een Rolex in je hand, het volgende moment is ALLES weg! De hele kraam is in één klap verdwenen. Als blijkt dat het loos alarm is, staat simsalabim Hans Klok alles weer voor je neus. You buy watch? Ten Ringgit! En dat voor een echte Rolex! Twee euri, is toch geen geld?De volgende dag kregen we de auto. Het al eerder genoemde verkeer had ik eens goed bekeken en er geldt maar een regel: er zijn geen regels. Leo de Haas kan hier met gemak in één dag een complete jaargang van Blik op de weg opnemen en dan houdt ie nog over voor de jaren erna. Da’s dus even wennen voor een nette chauffeur uit Nederland maar 2 minuten in de auto en je verandert ook in een maniak. Net zo makkelijk! Dus wij tussen alle andere gekken in blik de stad uit, naar het zuiden. We gingen van KL naar Melaka, een stad waar de Nederlanders ook nog de baas zijn geweest. Da’s te zien aan het Stadthuys en nog wat meer gebouwen. Ook de Chinezen en Portugezen hebben er hun sporen achter gelaten en wij zaten in zo’n Chinees spoor. Een heel mooi herenhuis in een typisch Chinees straatje. Melaka was een erg relaxte stad, zeker in vergelijking met KL. Vanuit Melaka moesten we weer naar het noorden, naar de Cameron Highlands. Dit was een goede 7 uur rijden en we moesten weer om KL heen. Nu wilden we ook nog een Hindoe-tempel bezoeken en dat was best wel zoeken. Toen we het eenmaal gevonden hadden, moesten we eerst ook nog eens 271 treden op. Gelukkig waren we daar op het heetst van de dag zodat we lekker konden zweten. We missen de workouts (BP) toch wel. Alhoewel missen, ook hier hoor je de BP-muziek op de radio. Hadden we in Canada ‘Save a horse’, hier was het dat zeiknummer wat in BP58 de cooling down is. Maar goed, da’s even inside talk voor Pas/Gea/Markus en Gerardus.De Cameron Highlands wordt ook wel de greenbowl van Maleisië genoemd. Daar wordt ontzettend veel groente, thee en ook bloemen verbouwd. Dat kun je ook weer allemaal kopen langs de kant van de weg en op de kleine markten. Hier zaten we in een typisch Engels spoor. Zelfs de muziek was aangepast. Ik weet niet waar zulke muziek nog verkocht wordt maar hier hadden ze het. De accommodatie op zich was fantastisch. Midden in de heuvels, heel erg Engels en heel sfeervol. Hier hebben we ook een echt Engels ontbijt op met échte bacon, niet die runderbacon die ze hier overal hebben. We zijn in de Cameron Highlands naar een theeplantage geweest, het theeproces van de struik tot het pakje en we zijn ook naar een vlinderding geweest. Daar hadden ze vlinders en al het andere enge wat hier in Maleisië rondloopt/-vliegt/-kruipt en -slingert. De gids bleef maar volhouden dat ie een schorpioen op mijn kale kop wilde zetten. Gelukkig hebben we het hem uit zijn hoofd kunnen praten en werd het slechts een Maleisische neushoorn.Nu zijn we in Penang, een stad in het noorden van West-Maleisië. Hier hebben we de auto weer ingeleverd en zijn we te voet de stad gaan verkennen. Erg Chinees en dus druk en dat is toch weer wennen na de paar dagen rust in Melaka en CH.We slapen nu in een prachtig Chinees herenhuis. Ik kan proberen het te beschrijven maar je kunt ook kijken op www.cheongfatttzemansion.com, scheelt me toch weer een uurtje of wat tikken. Hier besluiten we a.s. maandag onze reis door West-Maleisië want dan vliegen we naar Borneo. Daar zal het minder druk qua mensen maar hopelijk druk qua orang utans, schildpadden etc. zijn. Nu brei ik er langzaam een eind aan. O ja, nog een ding. Suus heeft, natuurlijk moet ik haast zeggen, weer schoenen gekocht. Voor degenen die carnaval met ons vieren, die zien ze nog wel. De rest denk ik niet. We kwamen net langs een aantal mannen in vrouwenkleren die zich hier aanbieden en die hadden dezelfde schoenen. Om een idee te geven… Ze kon ze niet laten staan voor die twee euro, twee euro !!!!
Tot een volgend verslag,
Andy en Suzy
2006, Maleisië
Hallo allemaal,
hier is dan (eindelijk) het tweede verslag. Vanuit middenin de jungle, da’s toch wel apart. Het laatste berichtje was in het gastenboek in Kota Kinabalu, nu zitten we in Sukau. Zoals gezegd, midden in de jungle en we zijn vanochtend op een jungletrek geweest. Maar daarover later meer. Eerst maar weer even een week of anderhalf terug in de tijd.Toen waren we in Penang, die drukke stad remember. We zijn van daaruit naar KL gevlogen en daarna door naar Sarawak, een provincie op Borneo. De eerste vlucht had vertraging waardoor het halen van de aansluitende vlucht even problematisch werd maar gelukkig ging het nog allemaal goed. Een klein beetje stress in de vakantie, doet je weer denken aan thuis.In Sarawak zijn we naar het Mulu Gunung National Park gegaan. Daar hebben we ons een dag of twee John en Linda gevoeld. We zijn daar nl. meer onder de grond, dan boven de grond geweest. In grotten wel te verstaan, dus niet in smalle gangetjes. Een van die grotten was werkelijk gigantisch. Daar paste St. Paul’s Cathedral met gemak in. Een andere was de schuilplaats voor de vleermuizen waar we naar zouden gaan zoeken. Nou, dat zoeken hoeft niet echt want er zijn er naar schatting 4 miljoen in die ene grot. Kun je je voorstellen wat dat aan uitwerpselen produceert? Nou dat ruik je als je daar doorheen loopt. Gelukkig over een planken boardwalk maar ook die wordt ondergepoept. Alsof je in een hele grote kattenbak loopt, ammoniaklucht all over the place. En om te voorkomen dat de hoop te groot wordt, zijn er kakkerlakken. Die zie je niet totdat je je zaklamp echt goed gaat schijnen. De gids had al gezegd dat we niet aan de leuning moesten komen, eenmaal verlicht zag je ook wel waarom…Het was een geweldig gezicht toen een heel groot aantal van die bats ’s avonds uitvlogen. Met honderden (duizenden?) tegelijk uit de grot, eerst een groep vormen, dan een cirkeltje vliegen en vervolgens als een soort slang verder weg. Echt heel erg mooi om te zien. De hele nacht zijn ze dan op pad, op zoek naar insecten en dan komen ze ’s morgens weer terug.We hebben in de lodge waar we daar verbleven ook nog het toppunt van Aziatisch entertainment meegemaakt. The Wednesdaynight Karaoke!!! Ondanks de aanwezigheid van a) een podium, b) twee microfoons en c) Suus, is het onvermijdelijke toch niet gebeurd. Suus heeft niet gezongen!!! Dit mag in de krant, of op de website da’s ook goed.Na Sarawak gingen we dus naar Kota Kinabalu. Daar hebben we eigenlijk alleen een beetje door de stad gedwaald en zijn de volgende dag in alle vroegte (5 uur) weer naar het vliegveld gebracht. Uitslapen is er hier niet bij. We gingen van KK naar Sandakan, het toeristisch middelpunt van Sabah. Van daaruit ga je naar alle ‘attracties’. De eerste attractie waren de schildpadden. Met een boot ging je zo’n drie kwartier uit de kust naar een klein eilandje waar de zeeschildpadden ’s nachts aan land komen on hun eieren te leggen. Voordat het zover was moesten we ons een beetje zien te vermaken op zo’n bountystrandje. Sometimes life’s a beach!!’s Avonds was het meer een bitch. We moesten nl. wachten totdat de mamaschildpad aan land was, haar nest had gemaakt en was begonnen met eieren leggen. Dan werd er geroepen TURTLE TIME! en dan moest je als een speer achter de ranger aan om te gaan kijken. We hebben daar samen met onze Vlaamse vrienden, Nico en Greetje, tot 12 uur zitten wachten. Gelukkig was dat gezellig waardoor de tijd voorbij vloog. Toen het eenmaal TT was, was het ook prachtig. Je staat achter zo’n schildpad, ziet de eieren eruit komen en het lijkt alsof die moeder zich niks aantrekt van alle 50 mensen die zich staan te vergapen. Echt iets om stil van te worden, hoewel dat dan weer niet geldt voor Italianen…Daarna mag je een net uit zijn ei gekropen baby turtle vasthouden om die even later los te laten op het strand. En dan maar hopen dat die van jou het haalt om ooit terug te komen.De volgende ochtend, ondanks het late naar bed gaan: 5 uur uit je nest. Op naar de Orang Utans. Je gaat dan naar een rehabilitatie centrum waar verweesde Orangs worden opgevangen. Die worden daar voorbereid op de terugkeer in de natuur, het is dus geen zoo maar gewoon allemaal jungle waar ze vrij kunnen bewegen. Ze worden wel gevoerd, voor de jonkies die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Daar hebben we dus ’s ochtends en ’s middags onze ogen uit staan kijken naar het gedrag van die geweldige dieren. Het is bijna menselijk zoals ze doen. Werkelijk schitterend om te zien. We hebben er daar in totaal zo’n 10 gezien.Daarna zijn we naar Sukau gegaan, waar we nu dus zijn. Dat was een boottocht van bijna 3 uur maar dat kwam ook doordat we onderweg een kudde Borneo Pygmy Elephants zagen staan. Dan moet je even stoppen natuurlijk. We waren zo dichtbij dat je ze gewoon kon ruiken en eentje viel zelfs de boot aan. Natuurlijk stonden er een paar dappere mannen met videocamera’s bovendeks om dat allemaal vast te leggen. Binnenkort in dit theater.Eenmaal in Sukau brengen we de meeste tijd door op het water. Kijkend naar Proboscis monkeys, dat zijn neusapen, Hornbills, vogels met enorme snavels, langstaart en pigtail makkaken, lemuren, slangen en een heleboel meer. Eigenlijk te veel om op te noemen. Eentje wil ik nog wel even noemen: de bloedzuiger. Een heeeeeel klein wormachtig beestje dat zich verstopt onder de bladeren. En als je dan als niets vermoedende toerist langskomt: dankjewel ik zuig me vast aan je. Dat is me vanmorgen dus overkomen maar hoewel het eng en pijnlijk klinkt, voel je d’r niks van. Ik ben dan ook een bikkel da’s ook weer zo. Nu wordt er hier op de gong geslagen wat betekent dat we weer lekker gaan eten. En dat is net alsof Suus zelf heeft gekookt, de insiders weten dus wat ik bedoel.
Dus voor onszelf, selamat makan en voor de rest tot ziens en groeten,
Andy en Suzy
2006, Maleisië
Huh, wasdanou? Twee verslagen binnen twee dagen? Yep, that’s right! Het tweede verslag hebben we een beetje af moeten raffelen omdat we moesten gaan eten. Niet dat we de afgelopen twee dagen nou nog zo bijzonder veel beleefd hebben maar meer omdat de smeuïge verhalen nog niet allemaal verteld zijn.Bijna aan het einde van de vakantie. Nog maar twee dagen en dan gaan we alweer naar Nederland. We hebben nu 7 van de 9 vluchten gehad. We zitten nu dus in onze laatste accommodatie. En niet zo maar één: een supa-dupa 10 sterren resort aan het strand. Zo’n wit bounty-achtig strand met heel helder water. Toen we hier aankwamen werden we na het inchecken met een golfkarretje naar onze kamer gebracht, het personeel loopt hier de hele dag als een knipmes rond maar dan zonder dat het vervelend wordt. Ze zijn, net zoals dat geldt voor het overige in Maleisië, gewoon ontzettend aardig. Het is zelfs zo erg dat er ’s middags wanneer het eb wordt, een ploegje het strand op wordt gestuurd om achtergebleven zeewier bij elkaar te vegen en op te ruimen.Suus moet elke keer maar weer verklaren dat ze niet zo goed Maleis spreekt. Daar begrijpen ze dan weer niks van. Ze ziet er toch hetzelfde uit als ons? Dat klopt. Alleen verslaat Suus hen in het aantal muggebulten, op dit moment staat de score op 40. Waarom tel je die dingen eigenlijk?Maar zoals gezegd wat meer smeuïge verhalen. Zoals de ontmoeting met de olifanten. Die zagen we eerst aan de kant staan toen we langs kwamen varen. Natuurlijk maakt de boot dan rechtsomkeer en ga je kijken. Ze bleven rustig grazen totdat de chauffeur van de boot besloot de motor uit te zetten. Toen voelden ze zich plots bedreigd en gingen ze er vandoor. Maar ze waren niet zo makkelijk van ons af dus even later stonden we weer oog in oog met deze kleine reuzen van de jungle. Een aantal van ons ging van de boot om wat foto’s en video te schieten. Op datzelfde moment besloot een Deense fossiel dat het tijd was om te gaan plassen. Precies daar waar de olifanten in de struiken stonden verscholen. Daar zat natuurlijk een prachtige funniest home video in. Jammer alleen dat onze gids hem waarschuwde. Hij vond het toch nodig om nog te gaan en juist op het moment dat de eerste stralen eruit kwamen besloot een jong volwassen mannetje dat het lang genoeg had geduurd. Hij begon langzaam maar wel dreigend op ons af te lopen. Wij waren natuurlijk vrij rap terug an boord van de boot maar ja, je knijpt niet zo maar af hè? De video’s draaiden dus weer op volle sterkte. Net op tijd was ie weer aan boord. Ik heb er dus wel een hele mooie ‘aanval’ van de olifant aan te danken. Hij komt klapperend met zijn oren op ons af, draait rondjes, maakt dan een soort van knieval en loopt luid trompetterend weg. Indrukwekkend allemaal.De orang utans waren erg mooi, zoals ik reeds heb geschreven. Tijdens het middagvoederen was er een erg dominant volwassen mannetje die het nodig vond om een ander wat jonger mannetje het eten te misgunnen. Hij stond aan de rand van het voederplatform en liet die andere er dus niet op. Die hing daar maar wat aan de touwen en durfde niet dichterbij te komen. Op een gegeven moment probeerde hij het toch en toen begon die dominante dus als ene bezetene aan de touwen (waarover ze zich voort kunnen bewegen) te trekken. Nu zijn die dieren dus echte evenwichtskunstenaars dus je krijgt ‘m er zomaar niet af. Maar zo zie je ‘de natuur’ aan het werk. De sterken maken de wetten. Dan nog wat over het Aziatisch entertainment. In het vorige verslag staat al wat over de karaoke. De avond daarna hadden we een hotel waar een band stond te spelen. Nou ja band, twee zangeressen en een zanger/keyboardspeler. Die laatste heeft de hele cursus van Stef Meerder (voor iedereen jonger dan pakweg 30, daarvan kon je vroeger een cursus orgelspelen bestellen in de Avrobode). Die staan daar dus vreselijk hun best te doen terwijl het volume niet harder mag staan dan fluisteren. Het is echt niet meer dan muzikaal behang. Bij ons staat de muziek in de supermarkt nog harder. Wij vonden het toch wel zielig dus wij hebben wel heel beleefd geapplaudiseerd en natuurlijk meegedeind, d.w.z. als we iets konden horen. De muziek in ons huidige resort is overigens wel van topklasse. Gisteravond tijdens het eten kwam er een trio aan onze tafel (contrabas en twee gitaren) staan dat verzoeknummers speelde. Voor ons hebben ze Can’t help falling in love van Elvis gespeeld. How romantic…O ja, vandaag hebben we ook nog een nieuwe strandoutfit moeten kopen. Blijkbaar is die we uit Nederland hadden meegenomen, achtergebleven bij de schildpadden. Dus als er iemand ooit een schildpad met een gouden Speedo tegenkomt, weet je dat die van mij moet zijn.Zo, dit was het voor deze supervakantie. Bijna weer thuis en dan moeten we er weer aan geloven (werk).
Iedereen bedankt voor de leuke reacties in het gastenboek en tot gauw!
Andy en Suzy
Het filmpje van de olifant (let niet op die irri Aussie met z’n Maya!)
