Derde en laatste verhaaltje alweer, de koffers zijn gepakt en beduidend zwaarder dan op de heenreis. Rara? Wat hebben we genoten van de afgelopen drie weken. Het was intensief omdat we veel wilden doen en ook hebben gedaan. De laatste paar dagen in Osaka hebben we op zich niks gepland en bekijken we per dag wat het plan wordt. De overige dagen was er wel een must see bezienswaardigheid, een trein- of busreis of restaurant wat was gereserveerd. Maar we hebben nergens het gevoel gehad dat we aan het rennen en vliegen waren. De indrukken die we hebben opgedaan zijn blijvend. De prachtige steden, elk met hun eigen karakter, de vriendelijke mensen, de tempels en shrines, het overheerlijke eten. Teveel om op te noemen eigenlijk.
Nu eerst weer even graven in het geheugen, waar waren we gebleven? Vorige verslag eindigde in Kyoto Arashiyama waar we die dag aan waren gekomen. De treinreis daarheen hadden we opgesplitst in tweeën, het eerste deel van Hiroshima tot aan Himeji. Deze plaats is het meest bekend om zijn prachtige Himeji Castle, wat wordt beschouwd als het mooiste overgebleven feodale kasteel van Japan. Wanneer je het station uitkomt zie je het witte kasteel al in de verte. Een lange rechte weg leidt je er naartoe. Hoe dichterbij je komt, hoe imposanter het wordt. We hadden geluk met de strakblauwe lucht waartegen het kasteel prachtig afstak. De kersenbloesem zorgde voor een nóg mooier plaatje en de camera maakte overuren.
We hadden wat foto’s op internet gezien, Suus had er zelfs een puzzel van gemaakt, met het kasteel op de achtergrond, een rood bruggetje en een klein bootje op de voorgrond. Maar waar was dat verdomde bruggetje? Na wat omzwervingen buiten het kasteel hadden we het gevonden. Nu nog wachten op het bootje. Ook dat kwam, wij helemaal blij.
Omdat we tijd tekort kwamen om nog te lunchen in Himeji, op het station maar weer wat voer gekocht wat we tijdens het laatste deel van de reis in de Shinkansen konden eten. Het is, afgezien van het sjouwen met de koffers, een heel relaxte manier van reizen. Stoelen waarvan de rugleuning écht naar achter kan en echte beenruimte. Openbaar vervoer is hier betaalbaar en super comfortabel.
Eenmaal in Kyoto hebben we de koffers in het hotel afgezet en de buurt, Arashiyama, verkend. Overdag een zeer populaire bestemming vanwege het Bamboo Forest en het apenbos. Het is er dan ook gruwelijk druk. Totdat het zes uur wordt, de winkels sluiten en de toeristen teruggaan naar het centrum. Plotseling is het leeg en ben je de enige. Dat heeft dan weer als nadeel dat de meeste restaurants ook alleen overdag open zijn. Gelukkig hadden we al een reservering staan voor die eerste avond.
De volgende dag ging de wekker om 5 uur. We wilden namelijk foto’s van de Bamboo Forest zonder deze hordes toeristen. Dat is dankzij het vroege tijdstip gelukt. Alleen een vrouwke met een parasolleke wat aan het poseren was voor manlief (Bisschen weiter nach links! Etwas weiter nach hinten! Stop!) staat nu op sommige foto’s.
De rest van de dag hebben we fietsend door de achteraf straatjes van Arashiyama doorgebracht. Daar was het rustig en erg mooi. Aan het einde van de dag de drukte weer opgezocht om naar de epkes te gaan kijken. Ook weer een geslaagde dag.
Hiermee waren onze dagen in Kyoto nog niet voorbij. We hadden nog twee dagen in het centrum tegoed. Een stief kwartiertje met het boemeltje, tien minuten lopen en we waren in het volgende hotel.
Na het afgeven van de koffers een taxi besteld om naar Kinkaku-ji tempel te gaan. Ligt een eindje buiten de stad en is lastig met het openbaar vervoer te bereiken.Het is een tempel met een gouden paviljoen wat wordt omringd door een vijver. Het wordt heel mooi weerspiegeld in het water en straalt, ondanks de drukte, rust uit.
We hadden een druk schema deze zaterdag dus geen tijd verspillen, taxi aanhouden en naar de markt. De taxichauffeur die we troffen was een geval apart. Het viel al direct op dat hij verschillende euro munten op z’n dashboard uitgestald had liggen. Toen we moesten wachten bij een verkeerslicht werden die eraf gehaald en vol trots getoond. Die kwam uit Griekenland, die uit Duitsland en een volgende uit Letland. Nu komen wij nog uit de tijd van ding flof bips en Letland zat niet in dat rijtje dus ik dacht nog heel even dat ie was genept. Wie kijkt er tegenwoordig nog op een munt uit welk land deze komt? Een verkeerslicht verder kwamen de bankbiljetten tevoorschijn. Hij had biljetten uit 119 verschillende landen die in een sneltreinvaart één voor één werden laten zien. Syrië, Iran, Mongolië zijn een paar van de landen die ik heb onthouden omdat ze zo bijzonder waren. Daarna nog verschillende tram- en metrokaarten en toen waren we bij de markt. Was een bijzondere rit!
Die avond hadden we een reservering bij een restaurant wat zich volledig richtte op wagyu rundvlees. We waren met zes gasten waarvan wij als enige niet Japanners. Dat was voor de anderen zo bijzonder dat ze direct een fles champagne open lieten trekken om te proosten op een mooie avond. Ondanks de enorme taalbarrière, ze spraken slechts een beetje Engels, hebben we gesprekjes gehad. Onder andere over onze landgenoten Peter Aerts en Sem Schilt. Sport is een van die onderwerpen, net zoals eten en muziek, die het altijd goed doen om een gemene deler te vinden. We hebben een gezellige avond gehad met z’n allen. Veel Japanse chefs, ook de grote en bekende, specialiseren zich op een gegeven moment in bijvoorbeeld ramen, sushi of wagyu. Een ogenschijnlijk simpel gerecht wordt dan tot in de puntjes geperfectioneerd.
Zondagochtend was het weer om vijf uur Hammertime! We wilden, net als bij de bamboe, liefst zo weinig mensen op de foto maar nu bij Fushimi Inari-taisha, de rode Tori gates. In alle vroegte door Kyoto met de taxi. Eenmaal aangekomen was het inderdaad nog lekker rustig. Je kunt echt heel ver omhoog, er zijn zo’n 10.000 poorten maar omdat we nog meer op het ochtendprogramma hadden staan zijn we niet tot het einde gegaan.
Next stop was Kiyomizu-dera, een boeddhistische tempel met een pagode waar net een dienst werd gehouden. Door de chants kwam je in een soort zen modus. De mooie, serene omgeving deed de rest.
Na dit goddelijke, rustgevende begin van de zondag hebben we ons, uiteraard na het ontbijt, in de drukte van Kyoto gestort. Kyoto is onder meer bekend om zijn geisha district. Hier hadden we die middag een voorstelling in een prachtig oud theater, Minami-za kabuki, met traditionele dans en muziek van geisha en maiko. Het is een lentetraditie van Kyoto.
Voordat de voorstelling begon kon je ook nog een thee ceremonie bijwonen. We zijn er toch, laten we dat maar doen. Dat dachten meer mensen. Je werd van de ene zaal naar de volgende gejaagd en eenmaal in de zaal waar de geisha de ceremonie uitvoerde was het: zitten, kuukske opeten, bakske matcha atten en wegwezen! Tijd voor de volgende bups.
De voorstelling zelf duurde een uur en was prachtig. De vier seizoenen werden in acht verschillende scènes opgehangen aan het onmogelijke liefdesverhaal van een prins en z’n lief.
Na Kyoto gingen we naar Nara. Deze stad was ooit de hoofdstad van Japan en er zijn heel veel mooie tempels. Het andere selling point van Nara zijn de hertjes. Deze zijn beschermd in Nara vanwege het feit dat er een hele tempel is gewijd aan een god die ooit op een wit hert naar Nara kwam.
De hertjes van tegenwoordig worden gevoed door de toeristen en maken, als je geluk hebt, een buiging. Je ziet dus overal mensen buigen voor de herten in de hoop dat er een reactie komt.
Toen was het helaas alweer tijd voor onze laatste stop, Osaka. Hier hadden we drie nachten. In de met neon verlichte wijk Dotonbori, hadden we de eerste avond een food tour. Langs de hoofdweg en vele zijstraten vind je hier allerlei soorten eettentjes. We kennen al heul veul van de Japanse keuken maar werden toch nog regelmatig verrast. Door de bijzondere keuze voor waar we gingen eten en soms ook door de gerechten.
Degene die de tour begeleidde was de Japanse uitvoering van Dolf Jansen. Zelfde postuur en ook qua looks. Hij was naast gids ook nog chef en liefhebber van metal. Dankzij het Gojira shirt wat ik droeg, daar is de gemene deler muziek dan weer, hebben we het niet alleen over eten gehad. Wikiweetje: Gojira is de Japanse benaming voor Godzilla.
De andere dagen in Osaka hebben we gevuld met het verkennen van de verschillende wijken. De ene sjiek, de andere weer wat ruiger (zeker voor Japanse begrippen). Osaka Castle mocht natuurlijk niet ontbreken. Dit is ook weer een prachtig monument, alhoewel het niet meer het origineel is. Maar daar zie je verder niks van.
Donderdag zijn we onder andere naar de markt geweest. Daar hebben we trouwens voor het eerst een nigiri sushi met het extra vette Harakimi O Toro deel van de tonijn op. Dit is echt wel de wagyu van de tonijn, letterlijk genomen natuurlijk onjuist want wagyu betekent Japans rund maar het gaat om de vergelijking met de structuur.
De Umeda Sky Building, met z’n roltrap ‘buiten’ van het ene naar het andere gebouw, is niet te missen wanneer je hier bent. Hier hebben we de laatste ochtend genoten van het uitzicht over Osaka. Een afsluiting in lijn met onze eerste activiteit in Japan, het uitzicht vanaf de Tokyo Skytree.
Nog even wat typisch/opvallende Japanse dingen na drie weken reizen. In een paar accommodaties hadden we een bad. Wat is daar zo bijzonder aan? Het bad op zich is niet speciaal, de manier waarop je het vult wel. Er zit namelijk in plaats van een kraan, een controller met een display op de muur. Hierop moet je eerst de gewenste temperatuur in stellen. Vervolgens druk je op start en dan vult het bad uit zichzelf.
Dan wat bijzonderheden in de trein. Wanneer deze aankomt op de eindbestemming wordt ie eerst schoongemaakt én worden alle banken een halve slag gedraaid. Je reist dus altijd vooruit.
Wanneer de conducteur een coupé binnenkomt maakt hij eerst een buiging. Bij het verlaten van de coupé draait hij zich om en herhaalt dit ritueel.
Volgende op de lijst zijn de openbare toiletten. Naast het feit dat ze over het algemeen erg schoon zijn, worden er ook verhullende geluidjes afgespeeld zoals klaterend water of vogelgeluiden.
Wanneer je ergens old skool op een kaart staat te turen, omdat die @#*®% WiFi dongle het de laatste twee dagen opeens begaf, wordt eerst gevraagd waar je heen moet, geduldig uitgelegd hoe je moet lopen en vervolgens blijven ze kijken of je goed loopt. Zo niet, komen ze een stuk met je mee. Zoveel redenen om van dit land te houden.
We staan nu met de trein te wachten op een klein stationnetje omdat er richting het vliegveld een aanrijding met een persoon is geweest. Verschillende keren met de GO en Uber app geprobeerd een taxi te krijgen, maar helaas. We kunnen dus alleen maar hopen dat het snel wordt opgelost.
Tot zover de avonturen in Japan. Voor nu althans, we komen hier nog terug. Dus bij deze, bedankt voor de aandacht en tot gauw!
Suzy en Andy
PS We hebben het gehaald!