Hola,
voor de derde en laatste keer een verhaaltje uit Colombia. Althans, voor nu… Wie weet komen we hier ooit terug.
We zijn net aangekomen in onze laatste accommodatie van deze vakantie in de buurt van Tayrona Parque Nacional. Van hieruit zullen we de laatste belevenissen gaan schrijven. Vanochtend weer in alle vroegte op omdat de verwachte reisduur vanaf Cartagena naar hier vijf uur was. Hadden we nog mazzel met vier en een half! We rolden dus wel weer om zes uur onder de klamme lappen vandaan. Dat is thuis al best wel vroeg en hier voelt het ook als midden in de nacht kunnen we bevestigen.
Het is vanaf Cartagena eigenlijk een lange weg langs de kust. Links zie je regelmatig de zee en rechts wisselde het nogal. Dan weer wat huisjes, het volgende moment mangroves. En vooral in de buurt van de steden veel wielrenners. Hoewel ze vaak gehuld gaan in regenboogtruien en allerlei professionele shirts waren het niet de Quintanas en Hererassen (iets langer geleden) van deze wereld. Dit was meer het niveau, het mujerke heeft gezegd dat ie nu eindelijk écht iets moet gaan doen en daarom klimt ie maar op de fiets. De regenboog op de trui nam in verschillende gevallen dan ook bijna levensechte vormen aan. Nu terug naar de dagen in Cartagena…
Toen we na de foodtour in Medellin het vliegtuig hadden genomen, dachten we naar een klein stadje aan de Caraïbische kust te gaan. De waarheid ligt echter heel wat anders. Cartagena de Indias zoals de stad volledig heet, is een grote stad met een kleine 1,3 miljoen inwoners waar op hoogtijdagen vliegtuig- en cruiseschipladingen toeristen rondlopen. Cartagena staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco en dan gaat het om de oude, ommuurde stad. In dat gedeelte zat ook ons hotel. Om daar met de auto te komen was als rijden in een doolhof. Door kleine drukke straatjes, gevuld met auto’s, toeristen en verkopers en dan heetten de straatjes ook nog eens elk blok anders. Gelukkig hoefden we niet zelf te rijden! Ondanks dat we uit een veel grotere stad kwamen, voelde het hier veel hectischer. Misschien ook wel door de vochtige warmte omdat je hier aan de kust zit. We besloten die avond in de buurt van het hotel te eten. Het ontdekken van de stad kwam later wel.
Vrijdagochtend om negen uur zaten we klaar om met een gids de stad te gaan zien. Hoewel er geen tijd stond op ons schema, gingen we er voor het gemak maar vanuit dat de plaatselijke German of George ook zo laat zou komen. Was immers altijd rond die tijd… Toen er om kwart over negen nog niemand was maar even een belletje naar de agent. Oh, die tour staat op de agenda voor a.s. zondag! Tja, dan gaan we richting Tayrona dus dat wordt lastig. Na een paar keer heen en weer bellen, bleek de fout door de organisatie van de reis te zijn gemaakt die de tour inderdaad voor zondag had geboekt. Maar geen nood, de gids kan toch en komt jullie om half elf ophalen. Om niet anderhalf uur stil te zitten gingen we maar alvast wat in de buurt rondstruinen. Warm, drukkend en druk was het in de stad. Omdat die week de scholen waren begonnen, was er in de kerk op het einde van de straat een mis voor de studenten. Die stroomden dus en masse naar die kerk en vulden niet alleen de kerk maar ook het plein ervoor. Vroeg in de ochtend was het ook al drukkend heet. In het begin liepen we nog in het zonnetje maar dat leerden we al snel af, was het net een beetje te heet voor.
Om kwart over tien terug naar het hotel om de gids niet te missen en om half elf sharp was hij er. Dat was dan weer een meevaller. De tegenvaller was dat hij waarschijnlijk had gedacht vandaag vrij te zijn, nu toch moest opdraven en daarom de tour full speed wilde doen. Eerst gingen we naar het klooster wat bovenop een berg staat een stukje van de stad vandaan. Vanaf daar hadden we zicht op hoe groot de stad in werkelijkheid is. Een uitgestrekte stad met aan de commerciële haven waar o.a. de cruiseschepen aanleggen een grote wijk met hotels en uitgaansgelegenheden. Ook zag je vanaf daar het fort wat de Spanjaarden hadden gebouwd om de stad te beschermen.
Dat was de volgende stop. Een stukje bergafwaarts met de auto en daar waren de eerste tekenen van haast bij Arturo. Of we de 20, 30 of 40 minuten durende tour wilden doen. Omdat het zoals gezegd erg warm was, kozen we voor de gulden middenweg. Het fort was erg mooi. Een heel gangenstelsel van waaruit de Spanjaarden degenen die belegerden aan konden zien komen, zonder zelf gezien te worden. Om dan vervolgens de noodzakelijke maatregelen treffen…
In een ver verleden hebben de Engelsen getracht de stad te veroveren en ze dachten zelfs dat het hen gelukt was. De King werd op de hoogte gebracht en hij liet ter ere daarvan munten slaan waarop hij trots meldde dat de Engelsen de baas waren in Cartagena. Helaas, de waarheid lag net even anders en hij stond zo dus vreselijk voor schut bij de rest van de grote mogendheden in die tijd.
Na onze tour door het fort was het tijd om de oude ommuurde stad te gaan ontdekken. We begonnen in een galerij met souvenirwinkels. Beleefd hebben we er even rond gekeken maar vonden niks wat ons aanstond. Ok, een heel mooie hangmat maar hoe vaak ga je die thuis nou gebruiken? Na de winkels, verder de stad in. Arturo steevast een meter of 5 à 10 voor ons uit. Natuurlijk laten wij ons hierdoor niet opjagen en in ons eigen tempo volgen we.
Dit gedeelte van Cartagena is, zoals al gezegd, heel erg mooi en het is alsof je in een andere tijd rondloopt tenminste als je het vele verkeer wegdenkt. Kleurige huisjes, een heleboel kerken waar we voor de verandering niet in zijn geweest en kleine straatjes. Na nog een paar keer uitleg te hebben gekregen van Arturo hadden zowel wij als hij er wel genoeg van. Hij ging zijn weg en wij de onze. Op eigen houtje gingen we de stad verder verkennen. Zo moeilijk was dat nou ook weer niet, elk straatje was mooi en elke keer weer werd je verrast als je een hoek om kwam.
Aan straatverkopers dus geen gebrek hier. Zoek je een hoed? Ben je in Cartagena op de juiste plek. Een zonne- of leesbril? Idem. Tot aan ‘echte’ Cubaanse sigaren aan toe, alles is te koop. Op de laatste avond in Cartagena hebben we bij één van hen, die we in onze dagen daar verschillende keren waren tegengekomen, nog een masker gekocht. Wij zijn altijd erg sterk in het onthouden van gezichten en hij blijkbaar ook. Elke keer als we hem zagen werd de lach op zijn gezicht groter en toen we op een terras zaten en hij er weer aan kwam nodigden we hem uit om te laten zien wat ie allemaal had. Na een leuk gesprekje met de beste man, die in tegenstelling tot zijn collega’s niet opdringerig was, hebben we besloten om een masker bij hem te kopen.
Ook het eten in dit gedeelte van Colombia is fantastisch. Uiteraard veel vis en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Suus d’r favoriete food TV celebrity Anthony Bourdain is hier ook geweest voor zijn programma ‘No reservations’ en in het tentje waar hij toen at, La Cevicheria, hebben we zowel de lunch als het diner gegeten. Zo nondeju’s lekker! Verschillende ceviches en een overheerlijke paella. Yammie!
Toen was het tijd voor onze laatste plek waar we in Colombia zouden verblijven. Een heel mooi stekkie aan zee. Aan de andere kant rijzen er bergen omhoog en zo hebben we onze laatste dagen ook doorgebracht. ’s Ochtends een wandelingetje de bergen in, dan naar het strand en de rest van de dag weinig doen. Of zeg maar gerust, helemaal niks! Hangen in de hangmat is dan weliswaar best heftig maar valt voor ons ook onder niks doen. Voor we hier kwamen hadden we nog plannen om Tayrona NP te bezoeken maar die plannen hebben we maar laten varen.
’s Ochtends als veredelde dogwalker een stukje wandelen vonden we wel genoeg. Waarschijnlijk moet het dogwalken even uitgelegd worden. De finca heeft twee Rhodesian Ridgebacks en op de twee tochtjes naar boven zijn we elke keer vergezeld door één van deze twee schatten. Vanaf de top van de berg had je een mooi uitzicht op de omgeving. De ruige kustlijn aan beide kanten beneden en de bergen in de verte. Een prima plek om de vakantie te eindigen.
Omdat het verhaal deze keer wat korter is (kortere tijd én twee dagen lamballen) is er nog wat plek om wat opvallende zaken die zijn blijven liggen even op te graven en aan te stippen. Zoals die, die we vorige week woensdag op de voorhoofden van de mensen zagen. Wij kennen dat nauwelijks meer maar hier liep van jong tot oud met een askruisje. Bleek dus geen stip maar een kruisje…
Wat ons verder op is gevallen was dat motor- en brommerrijders hier hun kenteken achter op de helm hebben staan. We hebben gevraagd waarvoor dit was maar niemand kon hier een zinnig antwoord op geven.
Ook zie je wanneer je met de auto onderweg bent redelijk veel politiecontroles en vaak militairen met niet misselijke wapens. Toch hebben we ons nergens onveilig gevoeld en overal voel je je meer dan welkom. Het wordt je dan ook vaak gezegd, al sta je maar bij een marktkraampje ‘Bienvenidos!’
De conclusie die we na ruim twee en een halve week Colombia kunnen trekken is dat het een prachtig land is met een supervriendelijke bevolking die alles doet om het je naar de zin te maken. De plekken die we hebben bezocht waren heel verschillend en dat tekent ook de diversiteit van het land. We hebben de jungle deze keer overgeslagen, mede omdat we dit vorig jaar al hebben gezien in het buurland Ecuador en het zou zo maar een reden kunnen zijn om hier ooit terug te keren.
Zo, dat was het voor deze reis. Nogmaals bedankt voor de leuke reacties en hasta luego!!
Suzy y Andy
Bekijk hier zo lang (tot ik de foto’s heb uitgezocht) het online foto-album