Hola y bienvenidos a Archilpiélago de Galápagos!
Zoals in het vorige verslag beloofd, zal dit verhaal volledig gaan over de belevenissen op de Galapagos eilanden. Het is sowieso in één woord samen te vatten: WAUW. Ik ga in ieder geval proberen om het gevoel zo goed mogelijk over te brengen maar ben bang dat het niet gaat lukken. Zelfs om alles in chronologische volgorde zetten is lastig omdat je zoveel indrukken opdoet gedurende de dag, dat je vaak niet meer weet wat wanneer gebeurde. Het kan dus een beetje alle kanten opgaan.
Het begin is makkelijk, we zijn op vrijdag vanuit Guayaquil aangekomen op het eiland Santa Cruz. Daar zijn we aan boord van ons huis voor acht dagen, Golondrina Yacht, gegaan. We zijn aan boord met 16 passagiers uit verschillende landen. Ook is de leeftijd van de groep aardig verdeeld. Eerst is het natuurlijk een beetje aftasten maar gaandeweg de week trek je toch vaak op met dezelfde mensen. Op een enkele uitzondering na, was het een heel gezellige groep.
Na aankomst op de boot gingen we eerst lunchen. Daarna hebben we nog een uurtje of wat voor anker gelegen. Daar hadden we ook de eerste voorzichtige ontmoetingen met de dieren die we de dagen erna in overvloed zouden gaan zien. In de haven komen namelijk de luie dieren die makkelijk eten willen scoren en dus was het naast de boot een drukte van jewelste toen vanuit de keuken de huid van de vissen naar buiten werd gegooid. In volgorde van succesvol scoren: galapagoshaaien, pelikanen en als laatste de fregatvogels.
Toen gingen we eindelijk een klein stukje varen om het eiland naar een plek waar we een ‘wet landing’ zouden hebben. Dat betekent zoveel dat je natte voetjes krijgt bij het aan land gaan. Op die plek hadden we ook de eerste echte ontmoetingen met de dieren die hier leven. De zeeleguanen en sally lightfoot crabs liepen ons voor de voeten. Toen we bij een klein zoutwatermeertje kwamen, stond daar een prachtige roze flamingo. Die zijn zelfs op deze eilanden ook vrij zeldzaam dus we hadden mazzel. Het rare is dat de dieren hier zich nauwelijks iets van je aantrekken. Ik wil hier lopen dus ga jij maar aan de kant, dat soort gedrag. Je kan dus in alle rust genieten van al dat moois en je kunt ook alle tijd nemen om ze op de foto te zetten. Na de korte wandeling konden we ook nog kennismaken met het onderwaterleven. Het was een prachtig wit strand wat dan weer als nadeel heeft dat het onder water bewolkt wordt. Er waren dus wel wat visjes te zien maar niks spectaculairs. Dat zouden we bewaren voor de volgende dag…
De tweede dag gingen we naar een eiland genaamd Genovesa. Dat is het enige eiland van de Galapagos gelegen op het noordelijk halfrond wat we zouden bezoeken. In de buurt van dat eiland gingen we eerst snorkelen in het open water. We zouden daar op zoek gaan naar de hamerhaai. Een aantal van de groep heeft tijdens deze snorkeltocht of een van de volgende uiteindelijk ook zo’n exemplaar gezien, ik helaas niet. Wat we wel zagen was een enorme school dolfijnen die langs de kust op en neer zwom. Dat betekende dat de hele school elke keer weer aan je voorbij trok. Soms had je pech, dan waren ze wat verder van je vandaan maar vaak had je mazzel en zag je ze onder en naast je voorbij razen. Het mooiste was dat je, omdat je tijdens het snorkelen je hoofd onder water hebt (duh!), je eerst de hoge tonen van de onderlinge communicatie van de dolfijnen hoorde en ze daarna aan zag komen. Natuurlijk was er ook een overvloed aan verschillende vissen in alle kleuren van de regenboog maar dat viel in het niet bij de dolfijnen. Als alle dagen zo zouden worden, dan beloofde dat nogal wat.
Tijdens de wandeling op hetzelfde eiland kwamen we oog in oog met een van de meest voorkomende bewoners van de Galapagos: de Juan de Gantes oftewel in het Engels de boobies. Die zijn er met blauwe voetjes (blue footed boobies) die je erg weinig ziet, rode voetjes (red footed boobies) die op slechts een eiland te vinden zijn en grijze voetjes (grey footed zou je denken maar dan heten ze weer Nazca boobies) die je vrij veel ziet. Door de benaming van deze vogels, zijn er dus volwassen mannen hier die rondlopen met een t-shirt met daarop ‘I love boobies’. Erg triest.
Ook waren er op dat eiland veel fregatvogels. De mannetjes daarvan hebben een enorme rode keelzak die ze opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes. Dan wachten ze op een tak op een vrouwtje wat overvliegt en dan maar herrie maken. Probleem is dat er meerdere zijn die het proberen en de kans op slagen dus erg klein is. Ook zijn de nesten die ze maken niet erg netjes. Op een klein struikje worden wat takjes gegooid en er wordt verwacht dat het jong daarin blijft zitten. Als dat niet gebeurd heeft ie vette pech, krijgt geen eten meer en gaat dood. Zelfs al zit ie naast het ‘nest’. Er zijn hier ook geen opruimers zoals torretjes of gieren en daarom zie je ook regelmatig half of helemaal vergane jonkies, wat ervan over is dan, op het pad liggen.
Over het algemeen worden de nachten gebruikt om te varen. De tocht naar het volgende eiland, Bartolomé, heeft bij ons voor wat slapeloze uurtjes gezorgd. Je bent nog niet gewend aan de deining en ook het motorgeluid is nog niet helemaal vertrouwd. Tel daarbij op de warmte, ’s nachts koelt het niet echt af en is het nog ruim boven 20 graden, en het is wel verklaard waarom we lagen te woelen. Bartolomé was weer een compleet ander eiland. Daar was namelijk weinig wildlife maar de omgeving was werkelijk adembenemend. We gingen daar met een trap naar het hoogste punt van de archipel en daar had je een prachtig uitzicht over de omliggende eilanden. Het mooiste is dat alle eilanden die we daar konden zien een andere ontstaansgeschiedenis of leeftijd hadden waardoor je zoveel verschillende kleuren zag. Het ene eiland is uit de oceaan omhoog gekomen tijdens het verschuiven van de platen, het andere bestaat uit vulkanisch as, weer een ander uit gestold lava, dan heb je uiteraard nog de vulkaan die dit alles veroorzaakte en daartussen ligt een azuurblauwe zee. We zeggen het nog maar eens: WAUW!
Natuurlijk gingen we na de wandeling even een stukje varen in de rubberbootjes. Tijdens die korte tocht zagen we de eerste pinguïns en natuurlijk weer veel andere vogels. Nadat we op een mooi strandje waren afgezet was het tijd om te snorkelen en te zwemmen. Ik ging snorkelen en kwam helemaal happy uit het water. Want naast de gebruikelijke vissen, had ik deze keer pijlstaartroggen, adelaarsroggen en de eerste haaien gezien. Weliswaar nog maar de witpunt-rifhaai maar toch. Suus was ook helemaal happy na de zwemtocht. Zij zag namelijk plotseling naast haar een Galapagos-pinguïn opduiken! En ook die weer gewoon doen alsof jij als mens er niet bent. Verder zaten daar ook zeeleguanen en uiteraard weer de Sally-Lightfootkrabbetjes.
Daarmee was de ochtend voorbij maar hadden we de middag nog voor de boeg. Na een klein stukje varen naar Santiagó, ander eiland, werden we gedropt op een lavaveld. De meest vreemde formaties van gestold lava. Alsof een kunstenaar zich helemaal heeft uitgeleefd. Je ziet waar de lava snel is gestold, waar het wat langer heeft geduurd en waar het langzaam omhoog is geborreld. Van een afstand lijkt het helemaal pikzwart maar als je erop loopt, zie je ook de verschillende kleuren die het heeft. Nadeel was dat we rond een uurtje of één op dat veld liepen, het was dus aardig heet.
Daarna konden we voor de tweede keer die dag gaan snorkelen. Ook hier ging Suzy zwemmen en kwam ze weer in aanraking met de pinguïns. Deze keer waren het er een stuk of 12 die ze zag. En krokodillen. Maar over dat laatste zijn de meningen verdeeld. Met het snorkelen was het aantal pinguïns iets minder. Twee stuks die vlak langs me zwommen. Voordat je het goed en wel in de gaten had waren ze al voorbij. Maar dat maakte het plezier er niet minder om.
Na weer een aantal nachtelijke vaaruurtjes werden we wakker met zicht op een rotsformatie, genaamd Sleeping Lion. Ook weer bestaand uit vulkanisch as en doordat het niet echt een harde steen is, was de rots in tweeën gespleten. In het water tussen de twee rotsgedeelten kon weer worden gesnorkeld. Het wordt misschien een beetje eentonig maar ook daar was het weer fantastisch. Heel veel schildpadden, tot dan toe nog niet gezien, twee adelaarsroggen die aan synchroonzwemmen (of eerder zweven) deden en onnoemelijk veel haaien. Deze keer niet alleen de witpunt maar nu ook zwartpunt-rifhaaien en Galapagoshaaien. Die zijn net weer een slagje groter.
Zeeleeuwen hadden we onderweg al vaker gezien maar toen we op Santa Fé kwamen, struikelden we er bijna over. Waar je ook maar keek waren zeeleeuwen. De kleintjes samen met de moeders en kleintjes alleen omdat moeders op zee was om vis te vangen. Voor het huilen van de kleintjes maakt het niet veel uit of moeder wel of niet in de buurt is, dat doen ze bijna allemaal. Op een hartverscheurende manier. Soms zie je een kleintje en kun je alleen maar hopen dat de moeder snel weer aan land komt, zo mager kunnen ze al zijn.
Tijdens het snorkelen die middag heel veel schildpadden gezien. Naast deze turtles ook veel plezier gehad met jonge zeeleeuwen. Die zijn zo enorm speels en als je dan een crazy Aussie in je groep hebt, die ze nog eens uit gaat dagen door met ze mee te duiken en allerlei rare capriolen uit te halen is het feest compleet. Hij zal het niet lezen maar: Evatt, thanks mate!
De landleguanen kwamen we later die dag (of was het toch een andere?) tegen. Die zijn er ook in verschillende kleuren en afmetingen. Sowieso zijn de mannetjes groter dan de vrouwtjes maar er is ook verschil tussen het ene en het andere eiland. Dan is het net weer een andere soort en dan wijkt de kleur en het formaat af. Erg bijzonder om te zien.
De eennalaatste volle dag gingen we naar Española, volgens velen een van de mooiste eilanden. Hier komen vanaf eind maart ook vele albatrossen om te broeden maar die hebben wij helaas gemist. Er was er niet een die vervroegd was afgereisd…
Mocht de pret niet drukken want op dit eiland zitten de grote zeeleguanen. En dan dus de echt grote die je altijd ziet op de foto`s. Die beesten zijn in staat om op de rotsen te blijven zitten als de golven ongenadig hard daarop beuken. Wij zouden het nog geen 10 seconden volhouden maar zij kunnen er rustig blijven zitten. Ze hebben dan ook enorme klauwen, wat wij dan weer niet hebben. Bij aankomst op het eiland zaten er trouwens ook nog eens twee Galapagos hawks die we nog niet gezien hadden. Je krijgt gewoonweg geen genoeg van al dat moois hier. Elke leguaan, booby, zeeleeuw enz. is elke keer weer een geweldig gezicht. WAUW!!
De laatste volle dag gingen we weer terug naar Santa Cruz. Na een korte ochtendwandeling waarbij we weer over de gebruikelijke zeeleeuwen moesten stappen, was het een uurtje of vier varen. Tijdens onze marine observation (naar buiten kijken als je vaart) zijn we op een moment maar gestopt met het tellen van de schildpadden.
We zijn voor anker gegaan in de haven van Puerto Ayoro waar het Charles Darwin Research Center is gevestigd. Van hieruit is men in de jaren `70 begonnen met een fokprogramma voor de landschildpad. Dat heeft inmiddels zijn vruchten afgeworpen want op Española zijn ze inmiddels weer succesvol geïntroduceerd. Nog niet voor het publiek te bezoeken maar ze zijn er wel, werd ons gezegd. Verder was het DRC een beetje een tegenvaller. Er zijn schildpadden maar je kan er niet dichtbij komen. Jammer.
Later bleek dat we dit wel konden doen op het eiland, zo`n 40 minuten rijden vanaf DRC was een park waar de schildpadden rondliepen en je dus wel oog in oog kon komen. Dat wisten wij helaas niet dus in plaats daarvan zaten wij aan een Jugo de Coco en een grande Pilsener. Vul maar in wie wat had.
Op de dag van vertrek vanuit de Galapagos gingen we nog één laatste ochtendwandeling maken. De blue footed boobies hadden we tot dat moment ook nog niet echt van dichtbij gezien maar dat werd deze ochtend ruimschoots goedgemaakt. Dat maakte ons achtdaagse avontuur helemaal compleet. Zoveel gedaan, prachtige dingen gezien, fijne mensen ontmoet, vele ervaringen rijker… In één woord: WAUW!!!
De vlucht vanaf Baltra zou ons weer naar Quito brengen. Althans, dat was de bedoeling want toen we wilden inchecken bleek ons ticket maar tot Guayaquil te gaan. Na overleg met de travelagent betekende dat, lang verhaal kort, dat we bij moesten kopen. USD 175 p.p. voor 35 minuutjes vliegen, gelukkig krijgen we een refund!
In verband met hardwareproblemen, wijn over het toetsenbord, moeten we terugkomen op de belofte om dit keer vier verslagen te posten. Mocht het toetsenbord nog gereanimeerd kunnen worden, dan lezen jullie dat wel weer.
Andy & Suzy
